“Pronto”, als ik de telefoon activeer hoor ik enkel geruis. Maar ik heb wel een vermoeden en loop ondertussen naar het raam dat uitzicht heeft op de straat waar onze voordeur zich bevindt. Een UPS wagen zie ik niet. Dan gaat het geruis over in een stem en heb ik eindelijk contact. Het is de chauffeur van UPS met de mededeling dat hij in Gallicano staat en niet naar Sassi rijdt. Hoezo vraag ik hem? “Ach signora, dat is veel te ver weg”. Hij zegt het met zo’n stem van “dat snap je toch wel”? Ik ontmoet u over 20 minuten bij het postkantoor in Molazzana, dat is halverwege en dan kunt u het daar van mij overnemen. Afhalen? Nou wordt ie helemaal mooi. Ik haal een keer diep adem, maar voor ik ook maar mijn mond opendoe om hem van repliek te dienen is de verbinding al verbroken. Niet te geloven. Ik bel direct terug, maar hij zit waarschijnlijk al weer achter het stuur om nog voor de heilige pranzo zijn vracht te kunnen droppen.
Trots dat we waren afgelopen zondag . Na uren was het ons dan eindelijk gelukt de Italiaanse Amazon website te doorgronden. Account aanmaken, password verzinnen, puzzels die ter verificatie moesten worden opgelost, een niet te ontcijferen code in het onderliggende vakje typen of toch maar kopiëren en plakken en ga zo maar door. Ons doorzettingsvermogen en geduld leverde uiteindelijk resultaat op. We kregen toestemming om de bestelling in de winkelmand te plaatsen. Eindelijk een makkie, winkelwagentjes zien er gelukkig op elke zich zelf respecterende webwinkel hetzelfde uit. Nu nog betalen, wat ook niet bepaald van een leien dakje ging en als laatste obstakel “afronden”. Nog geen twee tellen nadat we het idee hadden het eindelijk voor elkaar te hebben, stroomden de e-mails van Amazon binnen. Tussen de schreeuwende reclames, voorschriften en noem maar op ontdekken we twee leverdata, dus twee zendingen, één op dinsdag en één op vrijdag, alleen een datum, geen tijdstip, niets. De moed zonk ons al in de schoenen en zagen we al weer visioenen voorbij komen van nog meer ingewikkelde puzzels, e-mails ontcijferen, veel, heel veel errors enz enz. Dan maar thuis blijven en hopen op een goede afloop.
De 20 minuten beginnen te tellen en na enig overleg besluiten we, weliswaar tegen onze principes in, toch maar binnen de voorgestelde tijd van de bezorger naar het postkantoor van Molazzana te rijden. Maar als we daar aankomen staat er niets en niemand op ons te wachten. We hebben stille hoop dat hij het achter heeft gelaten op het postkantoor, maar die hoop wordt direct de grond ingeboord door de dame achter het loket. Op onze vraag schudt zij ontkennend met haar hoofd en voegt er aan toe, “Ik moet jullie teleurstellen, er is niemand geweest”. Vanuit haar strategische positie, zij kan de hele weg overzien, laat ze weten dat er het afgelopen half uur geen mens is geweest, laat staan zo’n donkerbruin voertuig. Nee, dat was haar vast wel opgevallen.
Gefrustreerd rijden we weer terug naar huis, boos dat we ons hebben laten verleiden door een bezorger die het niet de moeite waard vindt om op het aangegeven adres te leveren. Ik bel opnieuw, maar krijg weer geen contact. Dan maar een whatsapp. Met stijgende verbazing krijg ik direct antwoord en schrijft hij zelfs in het Engels terug. U was niet op het afgesproken tijdstip in Molazzana en daarom ben ik weer verder gegaan. Sprakeloos ben ik. “En wat nu”, vraag ik hem. Ik vertik het om zelf mijn pakketten op te halen. Per slot van rekening heb ik voor de transportkosten betaald dus verwacht ik dat u zo snel mogelijk levert. Het blijft minstens een uur stil. Dan klinkt er weer een pling en stelt hij voor, de volgende dag nogmaals hetzelfde trucje uit te halen door ons te vragen nu naar het postkantoor in Gallicano te rijden. Nog verder? Het wordt steeds gekker. Ik houd mijn poot stijf, het is mooi geweest. Je levert op ons huisadres, basta! Kort daarna, want hij is de beroerdste niet, laat hij weten dat hij morgen of vrijdag kan komen leveren. Hangt namelijk even van mijn route af. Ik besluit niet kwaad te worden en benadruk nogmaals dat hij naar het juiste adres moet, hetzij morgen of vrijdag. Als enig antwoord krijg ik een opgestoken duim en daar moet ik het dan mee doen.
Aan het eind van diezelfde middag gaat de telefoon. Het zal toch niet waar zijn. Hij heeft zich bedacht en laat zich toch van zijn goede kant zien. Weer kijk ik uit het raam en tot mijn verbazing zie ik daar geen bruine UPS, maar de blauwe transportwagen van SDA voor de deur geparkeerd staan. SDA? Zou UPS het met ze op een akkoordje hebben gegooid en de lading onderweg hebben overgedragen om vervolgens de bezorgkosten te delen? Arrivo, roep ik. Snel loop ik naar beneden. De chauffeur komt mij bekend voor, hij brengt altijd de door ons bestelde koffie en is een snelle jongen. Hij raast over de bochtige bergwegen en niets houdt hem tegen. Als hij met een grote grijns de deur van de wagen opent en het grote zware pakket zichtbaar wordt, kan ik mijn ogen niet geloven, de bevestigde zending van vrijdag staat op de stoep. Drie dagen te vroeg!! In onze overgeorganiseerde wereld is dit nagenoeg niet mogelijk.
Ja, het maatschappelijke leven in Italië komt bij ons Noord-Europeanen onvoorspelbaar en chaotisch over. Met als gevolg; veel teleurstellingen en frustraties over niet nagekomen afspraken. En dat leidt al gauw tot één conclusie, “onbetrouwbaar”. Maar het kan dus ook resulteren tot een onverwachte aangename verrassing!!!
Dan gaat het in Nederland toch beter,