“Kom je”, roep ik naar Riny. Ik sta te popelen van ongeduld bij de buitendeur en kan niet wachten om die open te doen. Daar wacht hopelijk een half uurtje bewegingsvrijheid. Het is laat, als het meezit liggen de Garfagnini inmiddels op één oor en worden we niet in de gaten gehouden. Want dat worden we inmiddels. Sommige gaan zelfs zo ver dat ze je aangeven als je volgens hen niets te zoeken hebt op straat. Dat degene misschien onderweg is naar het werk om daar misschien weer een lange zware dag door te brengen komt waarschijnlijk niet bij ze op. Het is oorlog en ik weet niet hoe ik hier mee om moet gaan.
Ik ben een vredeskind geboren in vrijheid en nooit is er iets of iemand geweest die mij die vrijheid ontnomen heeft. Na het laatste decreet van Conte op 11 maart j.l. lijkt het of de regio’s afhankelijk van dit decreet er nog een eigen schepje bovenop doen. Ook in onze Garfagnana lijkt dat het geval. Met zijn tweeën naar de supermarkt, vergeet het maar. Met zijn tweeën in de auto? Vul maar in. Overdag “delen” we de tuin met onze bovenburen. De ene helft is voor ons, de andere voor hun en de hond. Want…het besmettingsgevaar is groot.
Riny checkt of zijn hoofdlamp werkt en dan stappen we samen de donkere nacht in, lopen het trapje af naar het hekje dat ons scheidt van de straat. We horen een auto aankomen en duiken weg achter de heg. Hoe bizar. Dan wordt het stil en rennen we naar de overkant van de weg en slaan direct het steile pad naar boven in. Voorzien van hoofdlampjes, donkere kleding en stevige schoenen klimmen we zwijgend naar boven. Ineens slaat een hond aan achter de struiken in de tuin waar we langs lopen. Een deur gaat open en nadat de eigenaar de hond heeft gemaand zich stil te houden kruipen we verder.
Hopelijk is die hond straks binnen als we er op de terugweg weer langs moeten. We zijn boven, staan stil, omarmen elkaar en kijken naar de hemel. Die is bezaaid met sterren en planeten en even heb ik het gevoel dat alles gewoon een nare droom is. Toch niet. Ergens waant het virus rond dat dood en verderf brengt. Maar hier zijn we even samen onder die prachtige hemel.
Zonder woorden genieten we van dit moment.
Nog even en dan laten we elkaar los en beginnen aan de afdaling richting huis. Daar aangekomen schakelen we de tv nog even aan. Waarom weten we eigenlijk niet. Dat moment van daarnet willen we dat niet meenemen in onze dromen straks?
En dan…alsof we betrapt zijn, alsof we niet alleen onze Garfagnini in de steek hebben gelaten maar alle Italianen, laat Conte op dit late uur nog even weten dat er op deze dag al weer 793 Corona doden zijn te betreuren en hij benadrukt nog maar eens dat we thuis moeten blijven, dat dat onvermijdelijk is en dat hij daarmee op ons allemaal kan rekenen.
Conte: “Chiuse tutte attività produttive non indispensabili in tutto il Paese fino al 3 aprile”. Sale a 4.825 il numero dei morti, 793 in più in Italia. Sono 6.072 i guariti, 943 più di ieri. 42.681 malati,4.821 più di ieri. Altri 546 morti in Lombardia. Nuova stretta in Lombardia e Piemonte
Vanaf nu zijn we weer burgerlijk gehoorzaam. Doen we dat niet dan is dat een klap in het gezicht van al die doctoren, verpleegkundigen, hulpverleners, Corona patiënten, en nabestaanden van degene die het niet heeft gehaald.
Wij zijn mensen met een verlangen. We realiseren ons dat dat verlangen naar een beetje vrijheid het niet haalt bij het verlangen dit virus uit te bannen.