Het is zondagochtend vroeg en samen met Tullia loop ik richting de Farmacia. Vanmorgen hoestend en proestend opgestaan met lichte keelpijn. Dus het zekere voor het onzekere nemen, ondanks de “due dose” ( twee vaccinaties). Je weet het niet.
Tulia heeft zich voor onze komst laten testen en toont ons trots haar QR code met daarin het bewijs dat ze vrij van Corona is. Veiligheid voor alles voegt ze er nog aan toe. Wij zijn in het bezit van de QR code en kunnen daarmee aantonen volledig ingeënt te zijn maar het zegt eigenlijk niets over of we op dit moment positief of negatief zijn. Het blijft een kromme situatie. Zij, nog maar enkele uren voordat wij arriveerden negatief getest. Om medische redenen kiest zij telkens voor deze optie van € 15 als zij bezoek ontvangt of om “gezellig” de deur uit te gaan naar een restaurant of museum. En wij, ergens in Juli onze beide prikken gehaald en daarna voelden we ons oppermachtig en werden de testen in de ban gedaan?
Voor de pandemie, nam je gewoon een paracetamolletje, niet zeuren, trok je de jas aan en ging je richting het werk. Afstand bewaren? Een beetje verkouden? Daar blijft niemand voor thuis, gaat vanzelf vaak weer over en werd ons verteld dat dat nu eenmaal bij het jaargetijde de herfst hoort. Virussen kunnen dan lekker hun gang gaan, bij de een iets slimmer dan bij de ander maar daar blijft het voor het grote aantal mensen dan ook vaak bij. Tot ik vanmorgen met de neus op de feiten werd gedrukt en nu tot de conclusie kom dat verkouden zijn eigenlijk niet meer zo simpel is.
Al kuchend en snotterend loop ik de keuken in en oplettend als ze is vraagt ze of ik goed geslapen heb. Vragen naar de bekende weg, want Tullia heeft al lang gezien dat die waterige oogjes niets te maken hebben met een goede nachtrust. Ik beken dat ik verkouden ben geworden en mij niet helemaal fit voel. De situatie lijkt daardoor iets ongemakkelijk te worden in de keuken. Maar dan vliegt ze op en vraagt, “even testen”? Eigenlijk was ik al van plan om aan mijn latten te trekken door mijn koffertje in te pakken en huiswaarts te keren want ik ben doodsbenauwd dat ik haar misschien wel besmet met het wereldberoemde alles overtreffende virus.
Nog voordat ik haar wil antwoorden heeft ze de telefoon al in de hand en weet ze in no-time contact te leggen met de dichtstbijzijnde farmacia waar de niet-gevaccineerden zich om de 48 uur melden en laten testen om zo het bewijs te kunnen leveren aan de werkgever dat ze weer negatief zijn en er weer twee dagen gewerkt mag worden tot de volgende test. Stel je eens voor, bij een fulltime baan drie keer per week testen a raison van € 15. En het zijn er nog steeds veel, ,heel veel die het er voor over hebben.
“Ah, geen plaats meer vandaag?, hoor ik haar zeggen tegen degene aan de andere kant van de lijn. Dat er geen plaats is, daar heeft ze geen boodschap aan en hoor ik haar verder gaan, “U spreekt met Tullia, de vrouw van Dottore X, u weet dat ik gisteren zelf bij u ben geweest voor de tampone”. Gelijk gooit ze het bij de Italianen vaak zo bekende, “een vriend van de vriend van die” in de strijd. En na nog even wat heen en weer gepraat heeft ze de afspraak voor mij te pakken, om 10.45 uur wel te verstaan. Ongelooflijk. We kijken elkaar aan en zonder woorden weten we dat dit toch de juiste beslissing is.
Keurig op tijd, wellicht dat we in het Noorden zijn en men zich daar toch iets stipter opstelt als bij ons in de Garfagnana, wordt, nadat mijn temperatuur is gemeten, er snel in mijn beide neusgaten een stokje rondgedraaid en is het nog 20 minuutjes wachten op de uitslag. Het terras naast de farmacia nodigt uit om daar onder het genot van een koffie op te wachten maar iets houdt mij tegen. Wat als………
Dan komt de verlossing en toasten we samen met onze koffie op het resultaat, Negatief”!