“Op dit moment is het erg druk, de wachttijd bedraagt meer dan 45 minuten” laat de stem die het orgaan CAK vertegenwoordigt aan de andere kant van de lijn weten. Geduld, dat heb ik de afgelopen jaren steeds meer geleerd. Weg uit de hectische wereld en neerstrijken in een gehucht met amper 160 inwoners vergt niet alleen moed, maar is bovenal een avontuur. Daar horen ups en downs bij want het is echt niet elke dag feest zoals sommige mensen denken. Mooi weer, lekker eten, het prachtige landschap geeft tijdens de zomervakantie vaak aanleiding om toch vooral die ene wens in vervulling te laten gaan; “Verkassen naar “La dolce vita”. De een gaat voor een tweede huis, weinig rompslomp, geen lastige ziektekostenverzekeraars en wat te denken van de belastingen die voor gepensioneerde Nederlanders ineens anders uitpakken dan ze dachten. En veelal niet in de gunstigste zin. Emigreren is hard werken weet ik uit ervaring. “Bezint voor gij begint” is hier echt geen luxe gedachte.
Terwijl het bandje weer in herhaling gaat en mij er voor de zoveelste keer op wijst dat ik ook de website kan bezoeken, neem ik mijn cliënt, die tegenover mij aan tafel zit nog eens goed op. Zo te zien geniet hij van de koffie en niets wijst op enige nervositeit. En zo ken ik hem eigenlijk al jaren. Heeft als gepensioneerde de koe bij de horens gevat en woont sinds enkele jaren in een klein dorp in de Garfagnana. Bang is hij allesbehalve, aan lef ontbreekt het hem niet. Een project gestart waar menigeen zijn vraagtekens bij mag zetten maar waar tevens vele tegelijk denken, “hij heeft het toch maar geflikt”. En dan ineens komt er een vervelende bijkomstigheid om de hoek kijken, een probleem met de gezondheid. Weliswaar niet levensbedreigend, maar toch iets wat hem behoorlijk in zijn bewegingsvrijheid beperkt. En dat is nou net hetgeen ik er niet bij kan hebben, laat hij mij weten. Dus wil ik zo snel mogelijk van die kwaal af. Je weet, ik ben niet zo van de papierwinkel en regelgeving en dan heb ik het nog niet eens over de daarbij behorende bureaucratie, daar ben ik naast mijn huidige kwaal ook nog eens extra allergisch voor. Dus, mocht je een nieuwe uitdaging zoeken in de wereld van het zorgstelsel, dan hierbij.
“Wat zou je het liefst willen”, vraag ik hem. “Zo snel mogelijk geholpen worden, maar ik weet dat de nog steeds heersende pandemie geen enkele zekerheid geeft en al helemaal niet wat betreft een niet urgente behandeling”. Hier heb ik van mijn huisarts te horen gekregen dat mijn ongemak rustig 8 tot 12 maand kan wachten, zucht hij. Met “hier”bedoelt hij Italië.
Italie? De praktijk heeft mij laten zien dat het aan zeer goede specialisten in dit land niet ontbreekt. Daarover geen discussie. Maar……..de aanpak is toch net even anders dan hetgeen wij in Nederland gewend zijn. En wat te denken van de taal. Want als buitenlander is het nog een hele kluif, ondanks dat je misschien denkt dat het wel meevalt, je er van uit mag gaan dat de meeste weledelgeleerde dames en heren buiten hun medische kennis het er qua talen niet veel van bakt. Waar wij Nederlanders gewend zijn te onderhandelen met de artsen en ons zegje kunnen doen is dat hier bijna niet mogelijk. Je hebt een kwaal, die moet verholpen worden, daar gaan we dit en dat aan doen en basta. Nazorg?.. Veelal trek je zelf aan de bel wat inhoudt, regel het zelf maar. En ook al spreek je de taal misschien nog zo goed, het blijft een feit, als je het niet gewend bent wordt het veelal een frustrerend traject.
Tuurlijk, de ziekte wordt behandeld, echter het bevorderen van de gezondheid lijkt niet in het Italiaanse DNA zorgstelsel te zitten. Om van preventieve medicatie maar te zwijgen. Of het moet antibiotica zijn. Controles lijken hier ook niet te bestaan. Ik draai er niet omheen laat ik mijn cliënt weten, maar dit is waar het in de praktijk in vele gevallen op neerkomt.
“De wachttijd bedraagt momenteel 2 minuten” hoor ik ineens en voor dat ik het weet krijg ik iemand aan de lijn. Mijn vraag is simpel en wil ik alleen bevestigd krijgen. Klopt het dat mijn cliënt zich in zijn geval zowel in Nederland als in Duitsland of ieder ander EU lidstaat land kan laten behandelen? “Jazeker, voor alle lidstaat landen buiten Nederland heeft u in dit geval het S009 formulier nodig om toestemming te krijgen. Dus als uw cliënt zich in bijvoorbeeld Duitsland wil laten behandelen dan heeft hij vooraf toestemming nodig van zijn of haar Italiaanse zorgverzekeraar. Daarna stuurt u dit formulier naar ons op en als blijkt dat hij recht heeft op de vergoeding ontvangt hij van ons het S2 formulier.
“Oké, en behandelen in Nederland, vraag ik. “Daarvoor voldoet een briefje van uw huisarts in Italië en als de behandeling onder de basisverzekering valt is dit verder geen probleem en wordt het vergoed”, antwoord hij. Wel uw EHIC kaart meenemen naar het ziekenhuis.
Na zo’n 50 belminuten later bedank ik de vriendelijke medewerker van het CAK en lijkt het er op dat we het eerste stapje gezet hebben in het lange traject dat nog voor ons ligt. “Je hebt het voor het uitzoeken, de hele EU zorg lijkt met al zijn verschillende procedures aan je voeten te liggen. Daaraan geen gebrek. De wachttijd is het grootste obstakel. We kijken elkaar over de tafel aan en bedenken ons dat er een besluit moet worden genomen. Elke dag telt. Lang duurt het niet, mijn cliënt lijkt zeker van zijn zaak. Als blijkt dat de wachttijden toch niet veel verschillen kies ik het liefst voor Nederland. Per slot van rekening betaal ik niet voor niets een forse premie.
De uitdaging is daarmee een feit. Werk aan de winkel. Samen op weg naar een spoedig herstel.
Sterkte en beterschap met het herstel.
groet
William
mooi verhaal het is hopen dat het snel zal gaan