Onze Panda 4×4 staat al 2,5 jaar met smart te wachten op een nieuwe eigenaar. Omdat de jaarlijkse verzekeringspremie i.v.m. geen no-claim korting een kwart van de dagwaarde bedraagt, hebben we hem geparkeerd op het terrein van onze aannemer, die ons garandeerde een oogje in het zeil te houden. Daarna hebben we de Panda niet meer gezien. In het begin kende ons optimisme geen grenzen. Die raak je zo kwijt werd er van alle kanten naar ons geroepen. Bij jagers is hij favoriet. Waar de moderne SUV afhaakt, pruttelt de Panda nog vrolijk verder de berg op. Hij verkoopt zichzelf. Niets bleek minder waar. Na verschillende advertenties, waarop wel honderden reacties en waarbij het enthousiasme van de potentiële geïnteresseerden uiteindelijk als een nachtkaars uitging en ons geduld behoorlijk op de proef werd gesteld, had ik de moed inmiddels opgegeven. In de tussentijd heeft die arme Panda de ene na de andere ontbering moeten doorstaan. Sneeuwstormen, regen- en hagelbuien teisterden zijn chassis. En hij werd er ook niet jonger op. Inmiddels 31 lentes. We hielden ons hart vast, die verkopen we nooit meer.
En dan ineens,…………..
Een app van Matteo, onze geometra die de verkoop op zich heeft genomen. Morgen om 11.00 uur bij de scuola-quida in Castelnuovo en neem de autopapieren mee, mijn vriend Pietro wacht op jullie”. Iemand uit Aula ? (70 km. verder!) heeft interesse en als dat niet doorgaat ( Nee, niet weer hé!) komt er overmorgen iemand uit Genova? ( nog verder, een kleine 200 km maar liefst.)
De volgende morgen zijn we nog maar goed en wel op weg, of we ontvangen een app van Matteo met de mededeling dat we weer rechtsomkeert kunnen maken. “Het is niet nodig dat jullie komen”. Met andere woorden, weer een ingetrokken keutel. We zijn niet eens teleurgesteld, want morgen hebben we nog een kans met de man uit Genova.
En jawel hoor, de dag er na wederom een app. ”Om 11.30 op de parkeerplaats voor de “Happy Bar”. De naam van de bar klinkt in ieder geval hoopvol.
De parkeerplaats zelf vertelt echter een ander verhaal. Iets buiten Castelnuovo, tegenover de papierfabriek, ligt een bedrijventerrein met in de hoek een met keien in grind bedekt braakliggend stukje grond, waarop de naam parkeerplaats beslist niet van toepassing is. Ingeklemd aan de linkerzijde door een door onkruid en wilde struiken aan het oog onttrokken hek langs de spoorlijn Lucca – Aula, aan de achterzijde door een complex van de vuilophaaldienst en aan de rechterzijde door de “Happy Bar” met daarachter het bedrijventerrein.
Bij het oprijden van het terrein zien we voor de bar 4 mannen rond een Audi staan. Nog voor we stilstaan wordt er op de ruit geklopt. Een goed doorvoed gezicht praat tegen het dichte raam en houdt er tegelijkertijd het verlichte scherm van een mobiel tegenaan. We hebben het raam nog niet geopend of er stroomt een waterval van woorden naar binnen waarbij zelfs Google – translate afhaakt. Het woord IBAN vangen we op en het mobieltje wordt nu onder onze neus gehouden. Onze leeftijd dwingt ons het gebruik van hulpmiddelen bij het kijken op zo’n klein scherm. Om de tijd op te vullen tijdens het opzoeken en – zetten van de bril, vraag ik of hij Pietro is? “Si!” En waar Matteo is? “Matteo arriva”, is zijn antwoord. Turend door onze brillenglazen is op het schermpje een bankoverschrijving te zien. Een Italiaans IBAN nr. bestaat uit 27 leestekens. Je moet van goede huize komen om die uit het hoofd te kennen. De laatste 3 cijfers komen mij echter bekend voor, dus maar gokken en bevestigen. Meer bezorgd maken we ons over het bedrag dat er vermeld staat. Dit verschilt namelijk ettelijke honderden euro’s negatief met de overeengekomen verkoopprijs. ”Calma, va bene cosi”, probeert Pietro ons gerust te stellen.
“Autopapieren?” We overhandigen een plastic mapje dat hard nodig is om het 31 jaar oude vodje, zwaar van de vele stickers, bij elkaar te houden. Na er een blik op te hebben geworpen vraagt Pietro, “No revisione?” “No!” We konden het Italiaanse equivalent van de APK keuring niet doen, omdat we niet eens wisten waar de Panda nu precies stond en er zonder verzekering niet eens mee gereden mag worden. Na dit intermezzo en met het plastic etuitje in de hand stapt Pietro samen met de drie mannen in de Audi en verlaat de parkeerplaats.
Wij stappen uit en leunend tegen de auto kijken we elkaar verbaasd aan en zonder woorden uit te spreken zeggen we tegen elkaar. “Zie ons twee nou eens, gezag- en plichtsgetrouw, altijd adviezen opvolgend van niet met iedereen in zee te gaan, geen documenten en codes af te geven. En hier staan we dan op een lounge parkeerplaats in Italie, waar we bijna trachten vanuit de kofferbak een auto te verkopen. Maar nu wel zonder Panda en zonder papieren. Alleen de wetenschap dat Matteo, die we voor 99,99% vertrouwen, overal van af weet, doet ons niet in paniek raken. Terwijl we elkaar zo zonder woorden moed inspreken, komt een witte Panda de parkeerplaats oprijden en herken ik direct het kenteken. “Kijk, onze Panda”. Achter het stuur, jawel, de IBAN-man. Zonder op te kijken rijdt hij, met in zijn kielzog de Audi, aan ons voorbij om aan het eind van de parkeerplaats, tussen de bar en het gebouw van de vuilophaaldienst af te slaan en uit het zicht te verdwijnen. “Wat gebeurt hier?” Op de kentekenplaten na zien we nog net dat de Panda behoorlijk onderhanden is genomen want hij ziet er frisgewassen uit.
Na 5 minuten komt ineens de Audi uit de richting waar zoeven Pietro de Panda naar toe heeft gereden. Deze keer zit hij op de passagiersstoel. In het voorbijgaan wijst hij met uitgestrekte arm over het dashboard naar de voorruit alsof hij zeggen wil, we gaan die kant op. En weg waren ze.
Na enige tijd komt er een voor ons onbekende VW aanrijden. Pietro en een van de mannen, dat later de potentiele koper blijkt te zijn, stappen uit en een relaas in dialect volgt, waaruit wij vrij uit het Italiaans vertaald begrijpen dat wij om 15.30 bij de Carabinieri in Castelnuovo moeten zijn. En weer vertrekken ze. “Volgens mij is dit een openlucht toneelstuk, daar zijn de Italianen goed in”. “Ik hoop dat het een klucht is en niet in een drama eindigt”
Vlak voor het moment dat we echt ongerust worden komt de blauwe Punto van Matteo aanrijden. “Wat is dit voor een ‘commedia”, vraag ik hem. “Eerst cafe!” tenslotte staan we naast de Happy Bar. Bij een goede espresso, (ja, laat dat maar aan de Italianen over), doet Matteo verslag.
Pietro is een vriend die in een compleet ander beroep in onze ogen veel te vroeg met pensioen is gegaan. Als tijdverdrijf en om zijn pensioen aan te vullen handelt hij in 2e hands auto’s. Nu in het jachtseizoen is er veel vraag naar met name de Panda. Of Matteo met zijn netwerk er niet nog een paar wist te staan. Alleen deze maar. In de van ons bekende directheid, ligt het mij op de tong, om te vragen waarom hij niet 2,5 jaar eerder contact met Pietro heeft opgenomen. Maar de wetenschap dat de Italiaan niet graag wordt aangesproken op wat hij beter had kunnen doen, of had kunnen laten, (want hij doet namelijk alles goed), slik ik de opmerking weer in. De uitleg die volgt is zo simpel dat hij logisch klinkt.
Pietro was in de veronderstelling dat er bij de papieren een bewijs van ‘revisione’ zat. Dat is nodig bij het overschrijven van de auto. Nu dit bewijs er niet bij zit heeft hij de auto naar een garage op het bedrijventerrein gebracht om te keuren. Gevolg is wel dat de overschrijving niet meer voor 12 uur kan plaatsvinden. Om 12 uur ligt tutti Italia plat. Overheidsdiensten, kantoren, winkels alles is gesloten voor het heilige woord: ‘Pranzo’,. Om 15.30 gaat alles weer open. “Maar wat heeft de Carabinieri er mee te maken. Is er iets niet in orde?” In Castelnuovo tegenover het bureau van de Carabinieri is een autorijschool waar ook overschrijvingen mogelijk zijn. Ah, verkeerd begrepen dus. En de bankoverschrijving? Niemand wil, en zeker in Italie, belasting betalen. Wij hadden kunnen weten dat het in Italie gebruikelijk is om een deel van de rekening in een trasseerbare overschrijving te doen en de rest cash onder de tafel. Na deze uitleg vertrekken we vol goede moed van de parkeerplaats.
Om 15.15 staan we voor de autorijschool die overigens al open is. Dan volgt een ‘Deja Vu’ van vanmorgen. Over de weg langs de Carabinieri komt de Panda onze kant oprijden. Wederom met de IBAN-man aan het stuur. Zonder ons op te merken passeert hij, om vervolgens de bocht om te gaan en uit het zicht te verdwijnen. He! Het 2e bedrijf van het toneelstuk gaat na de pauze verder, zo lijkt het. Er zijn meerdere autorijscholen in Castelnuovo, misschien staan we toch bij de verkeerde of Pietro is abuis. Dus Matteo bellen voor uitleg. “Nee, het is goed, je kunt al wel naar binnen gaan, de medewerker weet er al van”. Het kantoor bestaat voor 80% uit balie met daarachter een man met een voor hem wel heel vervelende zenuwtrek. Daarbij drukt hij zijn kin op zijn borst en spant zijn nekspieren en herhaalt dit 2 a 3 maal waarna hij zijn hoofd weer opricht. Bij elke verandering van lichaamshouding vindt dit ritueel weer plaats. Het heeft iets weg van een hond die gras heeft gegeten en telkens oprispingen doet om het weer uit te spugen. Wat we komen doen. “Een overschrijving”. “De Panda?” “Si” verrast dat het klopt wat Matteo heeft gezegd. “documenti” “No”. De man buigt voorover en test zijn nekspieren nog maar eens. We nemen plaats op een van de stoelen in de veronderstelling dat de man wacht op de papieren. Mis. Na 5 minuten wordt Riny uitgenodigd een stuk of 5 digitale handtekeningen op een tablet te zetten, waarbij de man hem op het hart drukt vooral binnen het kader van het vak te blijven anders is de handtekening niet geldig. Dit benadrukt hij nog maar eens door zijn kin op de borst te leggen.
Intussen zijn Pietro en de koper gearriveerd. We stellen ons voor en wordt ons vermoeden bevestigd dat de Panda zal worden ingezet bij de jacht in de heuvels rondom Genova. De laadbak blijkt groot genoeg voor een geschoten wild zwijn. Nu is de beurt aan de koper om te tekenen en vooral te betalen. Op dat moment wenkt Pietro op een nogal samenzweerderige wijze naar mij om mee naar buiten te gaan in de richting van zijn auto, die wel heel belabberd geparkeerd staat. De weg is daar namelijk smal en behoorlijk druk met vrachtauto’s. Er moet veel worden gemanoeuvreerd, maar iedereen doet dat gelaten. Bij de auto aangekomen opent Pietro het portier en drukt mij als het ware op de passagiersstoel. Ik begin nu toch echt te twijfelen of dit nu geschaard kan worden onder grensoverschrijdend gedrag. Het blijkt mee te vallen. Pietro buigt naar voren, haalt vanuit zijn binnenzak een dikke envelop te voorschijn en voordat ik het weet heeft hij deze in mijn tas gedrukt. Daarbij legt hij zijn vinger op zijn lippen en laat mij beloven er met niemand binnen in het kantoor over te praten. Bij binnenkomst zijn inmiddels alle formaliteiten afgehandeld en stelt de nieuwe eigenaar voor om ergens nog wat op de deal te toasten. Voordat wij kunnen antwoorden roept Pietro, “No, no, sono Olandesi e non bevono”. Hij ziet de bui al hangen. De drank maakt de tongen los en voor ik het weet worden er bedragen genoemd en moet ik de koper uitleggen waarom hij zoveel meer moet betalen dan die Olandesi krijgen. No way! Hem tegemoetkomend sluiten we ons daar dan maar bij aan en bedanken we voor de uitnodiging, nemen afscheid en wensen de nieuwe eigenaar een goede reis terug en veel plezier met de Panda.
Op weg naar huis hebben we beiden een tweeledig gevoel. Euforisch, we zijn de Panda kwijt. Verkocht na 2,5 jaar. En toch enige weemoed. Op 2 identieke momenten vandaag na, waarbij de Panda met Pietro aan het stuur aan ons voorbij reed, hebben we niet echt afscheid van onze trouwe vierwieler kunnen nemen. Graag hadden we nog een foto willen nemen van de Panda op de auto-ambulance, klaar voor de lange rit van ongeveer 175 km naar zijn nieuwe jachtterrein in de omgeving van Genova.
Maar goed, het is maar een auto.
De volgende dag komt Matteo langs voor zaken en grijnzend laat hij een app zien van de nieuwe eigenaar, waarin met grote letters staat dat hij in 3 ½ uur de kleine 200 km tussen Castelnuovo en zijn woonplaats iets boven Genova heeft afgelegd. “Wat” ! Is hij met de Panda dat hele stuk over de autostrada gereden”? Stomverbaasd zijn we, maar nog meer, trots! Onze panda!
Een mooier compliment kunnen we niet krijgen en een vette knipoog als dank dat we hem hebben verkocht aan iemand die hem zal inzetten waarvoor hij uiteindelijk 31 jaar geleden is geboren. De jacht!
