En als we nu eens iets aanbieden bijvoorbeeld zoals “Vrienden op de fiets”? Riny kijkt mij verwachtingsvol aan. “We zijn de meeste tijd van de zomer in Sassi en het is misschien helemaal niet zo gek om liefhebbers van deze streek voor een appel en een ei onderdak te bieden terwijl ze bijvoorbeeld de Garfagnana trekking lopen. De route loopt per slot van rekening vlak langs ons huis” vult hij aan.
Mmmm………aan de ene kant lijkt het mij wel wat, maar aan de andere kant…. als ik denk om alles te laten registreren, wat mag wel en wat mag niet. Je aansluiten bij allerlei sites om bergwandelaars te verleiden. En wat te denken van een appartementje zonder bidet? Dat is hier als vloeken in de kerk. Nee, dan zijn de Nederlanders toch een stuk gemakkelijker als het op hygiëne aankomt.
En oh, voordat ik het vergeet, winstbejag kommt nicht in Frage, we zijn geen ondernemers. Sterker nog, we zijn gepensioneerden die van hun vrijheid willen genieten en die zijn we dan misschien kwijt. Want je ergens op vastleggen dat was nu net niet de bedoeling.
En toch jeukt het af en toe. Want iets doen zit wel echt in mijn DNA. Ook al leven wij hier natuurlijk ook gewoon ons leven, je moet eens naar de dokter, de belasting dient op tijd betaald te worden, boodschappen doen, het huishouden, de tuin en noem maar op. De meeste mensen denken dat als je eenmaal in Italië woont, je elke dag vakantie viert en de rest door een roze bril loert, om Couperus er maar eens bij te halen.
Tuurlijk, we maken regelmatig tijd vrij om er op uit te trekken. Hetzij de bergen, hetzij cultuur snuiven, er valt zo veel te ontdekken in dit land.
Maar toch………
“Het zou een beetje vrijblijvend moeten zijn”, geef ik als antwoord. Een soort van last-minute. Ons appartementje is een prima uitvalsbasis voor mooie tochten in de omgeving. Wat denk je, zelfs een prima tussenstop om de volgende dag te beginnen aan de klim naar Rifugio Rossi (1600mt) met als slagroom op de taart de Pania del Croce die met zijn 1858 mt zeer de moeite van het beklimmen waard is. En we kunnen zelf iets organiseren, zijn redelijk thuis hier in de omgeving.
Na afloop natuurlijk een heerlijke pasta die met liefde door Riny wordt bereid. Aan tafel gesprekken met gelijkgestemden onder het genot van een goed glas wijn. Als vrienden onder elkaar.
Zijn we door de hitte bevangen vraag ik mij af? Waar komen al deze gedachten zo ineens vandaan. Of is het gewoon lekker mijmeren over nieuwe uitdagingen die we de laatste tijd een beetje gemist hebben. De gezondheid was niet helemaal op orde, ik had totaal geen inspiratie om ook maar iets te ondernemen.
Nu er weer licht aan het eind van de tunnel gloort beginnen we in de goede zin van het woord enigszins onrustig te worden. Dat voelt goed. Tegelijkertijd is het zo, dat we zoals de dorpelingen het hier zo mooi zeggen, “piano piano” aan gaan doen. Niets overhaasten.
Toch blijft het fijn om zo te mijmeren, dat het weer onderdeel van ons is en we op de goede weg zijn. Wat er nog op ons pad komt, wie weet, we gaan het zien.
Nog koffie”, vraag ik Riny.