Het is komkommertijd. Afgelopen zaterdag, 15 augustus was het weer feest en wat voor één. Ferragosto. Één van de oudste nog gevierde feestdagen. Keizer Augustus (hoe kan het ook anders) was de geestelijk vader van dit festijn. In het Romeinse rijk, al ver voor Christus vond deze boef het nodig om de Romeinen een dagje rust te gunnen. En kinderachtig was hij daar niet in. Nee, zelfs de slaven kregen vrijaf. Wat dat betreft was hij zijn tijd ver vooruit.
In tegenstelling tot die oude tijd lijkt het wel of de duur van het feest zich in de loop van vele decennia heeft vertienvoudigd. Dat belooft nog wat als we de bevrijding van Corona gaan vieren. Je bent nergens meer zeker van. Als je ergens van afhankelijk bent zoals wij die elke dag te maken hebben met diverse bedrijven en instellingen krijg je in deze onzekere tijd al vaak nul op rekest. Dan heb ik Corona even buiten spel gelaten. Wat te denken van die willekeur. “We blijven in verband met Corona open deze zomer”, wordt ons verteld. Alleen de 15e zijn we gesloten. Uiteindelijk krijgen ze de smaak te pakken en voor dat je het weet plakken ze er een week of twee achteraan.
Ergens ben ik nog maar een groentje hier en heb ik nog heel wat te leren. Veel voer voor mij als blogger leveren die feestdagen niet op. Daarbij komt dat het mij momenteel een beetje ontbreekt aan inspiratie. Alsof je brein op slot zit. Je hoort niets, je voelt niets, neemt niets waar en telkens als je denkt, “het is er weer” blijkt het toch net niet te zijn wat je de moeite waard vindt. Nee, wij bloggers hebben het niet altijd even gemakkelijk. Daar komt bij dat je je zorgen maakt over je volgers. Die zitten inmiddels met smart te wachten op wat ik weer te melden heb. Wat suggereer ik nou weer. Wie ben ik om te denken dat er mensen zijn die niet kunnen wachten op weer een inkijkje in mijn rijke “Romeinse” leven. Arrogant! Dat is het, daar kan ik wel iets mee. Dat stempel krijgen wij Nederlanders vaak opgeplakt. Maar is dat eigenlijk zo?
Gewapend met dat ene steekwoord “arrogant” zoek ik Maarten Bouwmans op. Maarten is dé vraagbaak op Quora, een medium waar bloggers zoals ik onze heil zoeken als de inspiratie even niet thuis is. Ik heb gelijk beet en de vraag voldoet geheel aan mijn wens…Waarom zijn sommige Nederlanders zo arrogant?
De vraag is helder en dat “sommige” spreekt mij gelijk aan. Dat ik een Nederlander ben en hoogstwaarschijnlijk nog veel meer minpuntjes heb dan alleen arrogant zijn komt vast nog wel aan de orde. Er valt in ieder geval iets te kiezen.
Maarten beantwoordt de vraag op zijn eigen in voor mij heerlijke Jip en Janneke taal waarom sommige mensen uit andere landen ons niet pruimen. Hij spreekt van de ik- en de wij cultuur. Nederlanders behoren tot de eerste, de ik-cultuur. Ik had het kunnen weten. Zo zouden wij het ongepast vinden als iemand uit de groep fouten maakt, en dat de rest van de groep niet inspringt om die persoon te corrigeren. Niks mis mee. En wat te denken van een eigen mening en daarbij een eigen inschatting van de situatie maken, ongeacht wat andere leden doen. Lef tonen! “Waarom”……..waar wij steevast mee beginnen zodra ons iets opgedragen wordt. Nee, wij behoren waarschijnlijk tot de enige op de wereld die het de normaalste zaak van de wereld vinden om zijn medepassagier in de trein er op te wijzen dat hij twee verschillende kleuren sokken draagt. Nee, dat is geen bemoeienis, we doen het met de beste intenties. Sjonge, ik ga mij steeds beter voelen. Een feest van herkenning.
Maar wat krijgen we er van langs van de wij-cultuur. Arrogant staat bovenaan, dat is zeker. En de brutaliteit om mensen zo in het openbaar aan te spreken. Het zit ‘t toch, zo ben ik bang in dat persoonlijke voornaamwoord “ik”, dat kan niet anders.
Ook behoren wij die “ik” zijn, tot de lage contextcultuur. Dat klinkt ingewikkeld maar is o zo eenvoudig. Zo hebben wij weinig ongeschreven regels, wordt er zelfs van ons verwacht te zeggen wat wij vinden, hebben wij overal een mening over, polderen we dat we er bij neer vallen, zijn we niet te beroerd om elkaar af en toe te corrigeren en genieten met volle teugen van de vrijheid. En dan te bedenken dat Máxima ooit citeerde, “De Nederlander bestaat niet”!
Wij, als “Ik” hopen echt dat je ons een kans geeft. Want we zijn de beroerdste niet. Echt niet. Neemt niet weg dat het een hele opgave is ons te begrijpen. Dat zal een zware klus worden, daar ben ik van overtuigd, maar wie weet, als je heel goed je best doet ga je misschien ooit nog de bijzonderheden en charmes van ons ik-cultuurtje leren waarderen.