Onze Marion is op het vliegtuig gestapt. Bestemming; Wuhan.
Kort nadat Rutte tijdens zijn persconferentie nog maar eens benadrukte dat reizen naar het buitenland tot en met Maart uit den boze is vliegt zij naar het hol van de leeuw. Ruim een jaar nadat daar de pleuris uitbrak mag ze nu samen met de Chinezen op vleermuizenjacht. Volgens welingelichte (wetenschappelijke) kringen hebben deze gevleugelde vriendjes aan de wieg van Corona gestaan met als thuishaven Wuhan. Niet iedereen is dit van mening en zelfs Marion twijfelt maar dat mag de pret niet drukken. Voor haar is het een kans om eens even helemaal verlost te zijn van de eigen Corona sores in Nederland. Dagelijks je gezicht laten zien en je mening geven valt niet mee. Ik vraag mij wel af waarom China. Die vleermuizen van toen hebben zich waarschijnlijk al lang gemuteerd want volgens de geruchten is ook in China een nieuwe variant in opmars. Maar ik gun Marion dit uitje en hoop van harte dat het iets oplevert. Voorlopig 14 dagen quarantaine, dat betekent rust in een comfortabel hotel met roomservice om zich daarna in het strijdgewoel te mengen. Niks mis mee. Afhankelijk wat dat oplevert zal het daarnaast nog een hele kluif worden om haar plek in de media te heroveren. Ze had haar hielen nog niet gelicht of vriend Ab eiste deze gelijk op en schoof direct aan bij het eerstvolgende zoveelste praatprogramma.
De jacht is geopend, echter die van mij is van een geheel andere categorie. Maria heeft al een week niets van zich laten horen. Dat hier alles langzaam gaat en je beloftes niet altijd serieus moet nemen blijkt maar weer. Misschien is ze ziek en praat ik voor mijn beurt. Ik besluit even bij haar langs te gaan, maar daar geeft niemand thuis. Terwijl bij ons zich dagelijks een leger aan technici buigt over het niet optimaal functioneren van onze warmtepomp, zijn we veroordeeld tot een koud huis want het beloofde hout heb ik nog niet gezien. Het kleine ventilatorkacheltje maakt overuren en Enel wrijft zich in de handen. Zulke klanten moeten wij koesteren in deze barre tijden zullen ze denken. De traktatie zal bestaan uit een gepeperde rekening. En niet alleen bij ons.
Dat stemt niet tot veel optimisme. Ik besluit om niet bij de pakken neer te gaan zitten. Dat is mijn eer te na. Daarbij komt een groot deel eigen belang om de hoek kijken. Met als kop “AIUTA” (HELP) plaats ik een aantal berichten op de locale sociale media. En……nog geen tel later ontvang ik een berichtje, van wie, ik heb geen idee. Het blijkt uit ons dorp te komen met als afzender “Sassi in Garfagnana”. Één van de 160 inwoners!
“Je moet Stefano hebben” luidt de tekst. “Stefano wie”?, antwoord ik. Prompt ontvang ik een achternaam én daarbij een telefoonnummer. Is het zo gemakkelijk? Blijkbaar. Er komt nog een heel verhaal achteraan dat Stefano dé man is die je moet hebben als het om hout gaat. Het hele dorp wordt hier door hem voorzien en zelfs de Olandesi kunnen gewoon aansluiten. Dat klinkt goed. Er zit vooruitgang in en dit keer heb ik hopelijk geluk. Stefano neemt op en nadat ik mij heb voorgesteld en mijn verhaal vertel zegt hij dat het momenteel heel moeilijk is om aan hout te komen. Er ligt een meter sneeuw. Maar, belooft hij, morgen bel ik je terug of het gelukt is. Mijn hoop is vanaf nu op hem gevestigd en de volgende dag blijf ik angstvallig thuis in afwachting van misschien goed nieuws.
Hij houdt woord en laat mij weten dat hij nog een partijtje op de kop heeft weten te tikken en dat hij het de volgende dag kan brengen. Dit klinkt serieus. En de daad wordt zelfs bij het woord gevoegd want geheel volgens afspraak staat hij de volgende middag bij ons voor de deur. Ik heb hier twee quintale (200 kg) voor jullie. Als je het een beetje zuinig aan doet houdt je het hier de aankomende week wel warm mee.
Terwijl we afscheid nemen na het gebruikelijke “Grazie mille” verschijnt ineens Maria op het toneel. Om deze tijd rond zij meestal haar krantenwijk hier in het dorp af. Stefano en zij zijn goede bekenden zo blijkt. Druk gebarend en met weer die enorme grijns op haar gezicht roept ze “ Finalmente, il legno è arrivato“. Voldaan zo lijkt het gaat ze huiswaarts.
Waarschijnlijk heeft ze niets meekregen van mijn onderonsje met Stefano en doet het voorkomen dat zij hier toch zeker haar steentje aan heeft bijgedragen.
Hoe het hier nu precies werkt, daar ben ik nog niet achter. Ik heb alle tijd. Voorlopig kan ik mijn jacht staken en de kachel aanmaken en lijkt iedereen tevreden.
