Een abonnement?..
Ik sta in de rij bij de “farmacia” , op de gepaste afstand van de verplichte 1 meter van degene die voor mij geholpen wordt. Die meter is hier al sinds Corona op bezoek kwam, nog steeds de norm. De noodtoestand, want zo noemen wij dat hier, is nog steeds niet “afgeschaald” Draghi heeft ons er goed onder wat dat aangaat. Anticiperen, nooit geweten dat dat woord in de vocabulaire van de Italianen thuis hoort. Wat Corona betreft in ieder geval. Mijn enige vergelijk is het verschil tussen twee bewindvoerders, Conte en Draghi en dat is het wel zo’n beetje. Lopen de cijfers ook maar iets op dan worden de touwtjes aangetrokken. Niet te veel, maar toch, wij weten dan dat we er nog een schepje bovenop moeten doen en nemen we onze verantwoordelijkheid zo goed en zo kwaad als dat kan.
Ieder op zijn manier, want we zijn een groot land. Meningen, keuzes, ze worden dagelijks gemaakt. Hier in de Garfagnana is de vaccinatie bereidwilligheid gelukkig groot heb ik mij laten vertellen. Dat laat zich zien in de cijfers.
Aan het loket voor mij schiet het niet op. Piano, piano, rustig aan, is het meest gebruikte woord dat hier door de inwoners wordt gebruikt én toegepast. Op het moment dat mijn geduld langzaam begint op te raken en ik, zoals nog steeds mijn grote Nederlandse mond wil roeren barst de discussie aan het loket voor mij los en kan ik bijna letterlijk verstaan waar het over gaat.
Van verbazing sla ik bijna achterover, het is niet waar, hoor ik het goed. Stiekem buig ik nog een eindje naar voren zodat de afstand met nog enkele centimeters wordt verkleind en ik het inderdaad goed heb begrepen.
De man aan het loket is vastberaden en wil, nu hij toch na elke 48 uur een verplichte sneltest van zijn werkgever moet laten doen, in het vervolg een abonnement afsluiten bij de apotheek mét korting, wel te verstaan, want het gaat om het hele gezin en daar mag gezien zijn loyaliteit wel iets tegenover staan. Een knipkaart is ook goed, als het maar snel gaat. Een nieuw Corona fenomeen wordt geboren?
Met verheven stem hoor ik hem nu zeggen, Ik heb angst voor de vaccinatie maar tegelijkertijd ook voor het virus. Mijn keus is dat ik mij niet laat inenten, basta. Dus draag ik de consequenties, laat hij de apotheek achter het loket weten. Ik sta versteld. Of ben ik naïef en zijn soortgelijke praktijken in deze bizarre tijden orde aan de dag. Aan het gezicht van de apotheker te zien niet. Geen raad wetende met zijn “klant” zoekt hij hulp bij zijn collega’s en wordt er druk overlegd. Privacy is hier ver te zoeken, de hele wachtende meute luistert in stilte mee. Ik vind het gênant maar ook dapper van de man dat hij zich verantwoordelijk voelt voor zijn gezin, graag aan het werk wil blijven en de kosten dan maar voor eigen rekening neemt. Mijn werkgever laat mij geen andere keus roept hij nu. En ik vertik het om mij ziek te melden.
Tja, het is bekend dat er bedrijven zijn die abonnementen voor sneltesten afsluiten voor hun medewerkers, maar in het geval van de man aan het loket is daar zo te horen geen sprake van.
Snel maak ik in gedachten een rekensommetje. Stel dat zijn gezin uit vier personen bestaat en om de dag een sneltest laat doen, kosten € 15 pp, dan komt dat al gauw op zo’n slordige € 800 in de maand, exclusief kwantumkorting.
Als vervolg op deze keuze zou ik de man dolgraag willen vragen hoe ver zijn bereidheid gaat. Wordt hij ziek, zal hij dan ook zijn verantwoordelijkheid nemen? Onmogelijk, we leven in een land waar iedereen recht heeft op hulp, zo ook hij.
Wat zijn uiteindelijke keuze dan zal zijn is enkel aan hem.
De man mag zijn betoog inmiddels achter de schermen voortzetten en is het eindelijk mijn beurt. Een zalfje voor mijn zere knie is alles waar ik op hoop.