Ik heb het geprobeerd, echt, zelfs vaker dan één keer. Al is het alleen maar om mijzelf er van te overtuigen dat dit niet is wat ik versta onder relaxen. Eerst maar eens polshoogte nemen bij mijn vriendin Patrizia. Aan haar vraag ik of zij een goede kapper in de buurt kan aanbevelen. Jazeker, zegt zij, “Nooit op maandag” is de beste kapper die er is in de Garfagnana. Ik neem het gelijk aan. Alles is hier het beste dus ook deze kapper. Met het kaartje waarop het telefoonnummer staat vermeld kies ik het nummer. Geen gehoor. Er wordt niet opgenomen. Kan gebeuren. Later nog maar eens bellen. Uiteindelijk ben ik er op een middag naar toe gewandeld. Ik word hartelijk welkom geheten door wat achteraf de eigenaresse van de salon blijkt te zijn. De salon is klein maar ziet er goed en verzorgd uit. Ik maak een afspraak om te kleuren en te knippen. Zie zo, dat is gelukt. Integreren is hard werken.
Vandaag is het zover. Tijd om naar de kapper te gaan voor mijn afspraak. Het feest kan beginnen. Al direct bij het binnenkomen word ik overvallen door een kakofonie van stemmen. Het is druk. Alle plaatsen (4) zijn bezet. Ik neem plaats en wacht tot ik aan de beurt ben. Dat valt mij mee. Nadat mijn haren zijn gewassen mag ik weer plaats nemen en wachten op de volgende behandeling. In de tussentijd kletsen de dames elkaar de oren van de kop. En nu krijgen ze mij ook in het vizier. Want ze zien aan je neus, ondanks dat je denkt de taal redelijk te beheersen dat je een vreemdeling bent. Uit beleefdheid beantwoord ik hun vragen die gewoon tijdens de volgende behandeling doorgaan. Hele tv programmas worden besproken en willen ze weten waar ik graag naar kijk. Zo langzamerhand begin ik er een beetje genoeg van te krijgen. Inmiddels kijk ik ook om mij heen waar de koffie blijft. Koffie??? Ja, ik weet dat bijna geen enkele middenstander hier zelf koffie zet, laat staan een apparaat heeft. Op elke hoek van elke straat of steeg is wel een Bar en daar wordt de koffie gehaald en meegenomen. Maar bij deze kapper is de dichtsbijzijnde minstens 500 meter verderop. Ik vrees het ergste.
Dan valt mijn oog op iets in een klein hoekje van de salon dat wel iets weg heeft van een koffiezetapparaat. Zou ik het durven. Ik doe het, ik vraag of ik een “kop” koffie kan krijgen. Grappig, het is de omgekeerde wereld. Natuurlijk, zegt de eigenaresse, drukt vervolgens een piepklein plastic bekertje onder het apparaat (hoe zo een kop koffie?) en drukt op de knop. Ik had het natuurlijk kunnen weten. Zo naïef. Een café, meer zit er voor mij echt niet in. Een heerlijke kop zwarte koffie met alles er op en er aan? Natuurlijk niet. We zijn in Italië. Dus sla ik in één teug het vingerhoedje achterover en geef mij over aan het welverdiende relax moment. Alweer fout. Hier kom je niet om te relaxen, hier kom je vooral om gezien te worden en om zo veel mogelijk met elkaar te delen. Er gaan mij toch verhalen over de bühne. Ik probeer mij zo klein mogelijk te maken maar dat lukt niet. Ik geef het op. Mijn haar ziet er mooi uit. Daar ligt het echt niet aan. Het ligt aan mij. En daarom heb ik besloten dat hier naar de kapper gaan niet mijn ding is.
Naar de kapper betekent voor mij; Oerhollands, lekker genieten en relaxen met een heerlijk kopje koffie (of zelfs een wijntje) met daarbij iets lekkers (want daar zijn wij Nederlanders dan weer goed in. Want in geen enkel land ter wereld buiten Nederland bestaat het woord “Gezelligheid” en dat wil ik voor geen goud missen wat betreft de kapper. Ik heb (noem mij maar een snob) geen afscheid genomen van mijn Nederlandse kapper, sterker nog, ik ga elke 3 maand als het wat mij betreft weer tijd is om de familie bij te praten bij Denise en Kami-Ran op de koffie in hun fijne salon. En niet alleen koffie en lekkers. Nee, relaxen en genieten van de rust. Ruimte om over wereldzaken te praten is er altijd. Maar ik mag het zeggen. Zij voelen dat feilloos aan.
Volgende week is het weer zo ver. Ik verheug mij er nu al op. “Naar de kapper” in Zwolle, heerlijk!!!!