Ons huis, hoe het begon

  • Bericht reacties:0 Reacties
Je bekijkt nu Ons huis, hoe het begon

25 Jaar geleden hebben wij als fervent bergsporters besloten om de Garfagnana Trekking te gaan lopen.

Een meerdaagse trektocht die als pittig wordt omschreven. De ruige kale pieken van de Alpi Apuane en de prachtige beboste glooiende ronde bergruggen van de Apennijnen vormen het decor van deze zeer uitdagende tocht.
Het was tevens onze eerste kennismaking met dit mooie ongerepte gebied.
Dagen van toch wel 7 tot 8 uur lopen, klimmen en vooral genieten. Door omstandigheden hebben we de tocht op een paar dagen na niet afgemaakt.

3 Jaar geleden ligt ons besluit vast; we gaan terug want het is nog niet klaar. Het druist namelijk geheel tegen onze principes om iets niet af te maken. En..we zijn nieuwsgierig naar de laatste etappes. We pakken de draad weer op waar we zijn gestopt en klimmen rustig omhoog richting Sassi, het dorp waar de GT route dwars doorheen loopt.

Ons doel die dag; overnachten in Rifugio Alpe di Sant’Antonio en de volgende morgen omhoog richting Rifugio Rossi op 1608 mt.

In Sassi aangekomen rusten we wat uit en drinken nog snel een kop koffie in het dorpscafe voordat we verder gaan.

Er is ons verteld dat er door zware regenval een deel van de GT is afgesloten richting Rifugio Alpe zodat we merendeels over het asfalt moeten lopen. Niet fijn, maar het is niet anders. Het blijkt een behoorlijke omweg te zijn.
Eindelijk komt de rifugio in zicht en wij lusten inmiddels wel een biertje.

Dit is niet wat wij verwachten, De rifugio is dicht. Gesloten? Geen idee. Maar de deur zit op slot en geen enkel teken van leven.Op de website staat toch duidelijk dat ze geopend zijn. Wat een tegenvaller. Ook weer een goed leermoment.
Ga nooit af op sites. Pak de telefoon en probeer op die manier persoonlijk contact te krijgen.

Goed, wat nu, het begon al redelijk laat te worden en om nu nog helemaal naar boven te klimmen daar stond ons hoofd niet meer naar. We besluiten terug te lopen naar Sassi en kijken of daar een mogelijkheid is om te overnachten.

Weer die lange saaie asfaltweg terug. De voeten worden moe. Ik zie in de verte een auto aankomen, wacht toch deze dichtbij is en steek vervolgens mijn duim op. De auto (een Panda 4×4) stopt en een vriendelijke “Garfagnino” steekt zijn hoofd uit het raampje en vraagt waar hij ons naar toe kan brengen. Ja, je hebt het goed gelezen. Terug naar Sassi dan maar? “Va bene” gooi de rugzakken maar boven op de auto”.

In Sassi aangekomen stappen we uit, bedanken de man vriendelijk en ik houd op dat zelfde moment weer een auto aan. Nu met de vraag of er in dit dorp een eet- en slaapgelegenheid is. De bestuurster zet de auto aan de kant en neemt ons mee het dorp in. Er wordt op een deur geklopt en er verschijnt een vrouw die onze begeleidster aanhoort en in rap Italiaans antwoord geeft. Eten en slapen?, geen probleem. Bij “Residence Vacanze Il Garibaldino” kunnen we overnachten. Het is een prachtig gerestaureerd oud Toscaans huis in het dorp. En….er is een lokaal restaurant “Il Totto” waar we nog kunnen eten die avond. Klinkt goed.

We krijgen een mooie kamer in de Residence en na een snelle douche lopen we naar het restaurant “Il Totto”. We installeren ons op het terras en genieten van een welverdiend biertje van de tap. Het restaurant is zeer traditioneel en er worden vooral streekgrerechten geserveerd. Die smaken ons best. Al gauw hebben wij in de gaten dat dit restaurant met terras tevens als ontmoetingsplaats van de dorpsbewoners dient op deze mooie zomeravond.

De eigenaar van “Il Garibaldino” is inmiddels gearriveerd en schuift even bij ons aan. Of alles naar wens is. Dat is het zeker.
We stellen voor alvast de overnachting te betalen omdat we de volgende dag weer vroeg op pad willen om in één keer naar Rifugio Rossi te lopen. Dat wordt dan de derde keer dat wij van de asfaltweg gaan “genieten”.

Na een goede nachtrust zoeken we snel onze spullen bij elkaar om te vertrekken. Het wordt een lange tocht.
Ontbijten, tja, dat lijkt niet te gaan lukken hier. De Residence biedt alleen overnachtingen aan. De lokale bar waar we de vorige dag nog koffie hebben gedronken blijkt gesloten te zijn. De bar (zo horen we later) wordt gerund door een paar dames op leeftijd en die nemen het helaas niet meer zo nauw met de openingstijden.

Als we op het punt staan om dan maar met een lege maag te vertrekken worden we aangesproken door een man die voor de Residence de planten aan het sproeien is. Of we lekker hebben geslapen en of we zin in koffie hebben. Dat laten we ons geen tweede keer vragen. We maken kennis met zijn vrouw en het blijkt dat zij samen de ouders zijn van de eigenaar van de mooie Residence. Zo zie je maar weer.

In de tuin genieten we van de koffie en een brioche (zoet broodje) en vertellen wie we zijn en wat onze plannen zijn. En niet alleen de plannen van de dag, nee, ook onze toekomstplannen. Want waar ik ook kom, altijd laat ik even vallen dat wij op zoek zijn naar een huis in Italië.
Onze gastvrouw reageert alert op het laatste en vraagt ons of wij het huis hebben gezien met het bord VENDITA aan het begin van het dorp.
Jullie zijn er inmiddels al twee keer voorbij gekomen, het kan niet missen. Als jullie nog even tijd hebben kunnen we het jullie laten zien”. Per slot van rekening komen jullie er toch weer langs op weg naar Rossi”.
Vooruit, het kan geen kwaad en het lijkt ons best leuk.

En de vraagprijs? Die wordt ons ingefluisterd. We worden nu toch wel nieuwsgierig.

Er worden sleutels geregeld, overal gaan deuren open. We hijsen onze rugzakken op en lopen in optocht naar het huis.

Onze eerste indruk zo aan de buitenkant is dat het huis erg groot en hoog is. En dat niet alleen, wat een werk zal het zijn om dit op te knappen. Maar die prijs, dat kan niet kloppen. Na gematigd enthousiast een deel van het huis te hebben bekeken (niet alle sleutels waren voorhandig) noteren we het telefoonnummer van de eigenaar van het te koop aangeboden huis en nemen afscheid van deze hartelijke en warme mensen uit Sassi.

Wie weet, zien we elkaar nog eens terug.
We gaan weer op pad en laten het dorp met het huis achter ons.

Twee jaar later mogen we ons de trotse eigenaar noemen van dit bijzondere huis en gaat ons avontuur beginnen.

Geef een antwoord