Conte gooit de grens vanaf 3 juni weer open. Zie zo, dat was een binnenkomer afgelopen zaterdagavond. Wie had dat verwacht. Het spel om de grenzen en de het daarbij behorende “bij ons is alles onder controle” is al een tijdje aan de gang en Italië voelt zich al weer in de steek gelaten door vriend en vijand.
Het begint er op te lijken dat “Lombardia” de gevreesde achilleshiel is die te pas en te onpas wordt ingezet. Dus heeft Conte besloten om zijn sterke kant te laten zien. Uiteraard onder het mom van de enorme druk vanuit de toeristensector maar de bom is gelanceerd. Even was de coalitie Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk en Frankrijk met stomheid geslagen. Want hoe nu verder? Begrijp ik het goed en is Italië totaal niet gekend in het plan door dit viertal. Het lijkt er wel op. De oproep van de EU commissie om nu vooral goed met elkaar af te stemmen is aan dovemansoren gericht, helaas. Wij hebben geen idee waar dit heen gaat vanaf 3 juni. Want naast deze knuppel in het hoenderhok vertelt Conte ons en de rest van de aangrenzende landen niet hoe het scenario er vervolgens uit gaat zien. Dus ben ik niet helemaal overtuigd dat het wel goed komt. Wat te denken van de Zwitsers en het aangrenzende, ja daar is die weer “Lombardia”. Vanaf dat land trekken de meeste Duitsers en Nederlanders Italië binnen. In Lombardia waar je verplicht bent ook op straat je mondkapje te dragen en hoe lang nog. En de zomers zijn hier heet, ik spreek uit ervaring. Ik hoop dat de knuppel van Conte effect heeft gehad en dat Italië wat de grenzen betreft een luisterend oor krijgt. Met gemengde gevoelens kijk ik uit hoe dit afloopt.
Voorlopig hebben wij in de Garfagnana geen tijd voor al dat gedoe. Wij hebben genoeg andere dingen aan ons hoofd. Vol trots heeft onze burgervader in een videoboodschap laten weten dat er 3 dagen op rij geen besmettingen meer zijn in onze vallei. Allert moeten we blijven. Aan ons zal het zeker niet liggen als die grens alsnog niet opengaat. Want willekeur ligt hier elke dag op de loer en is inherent aan de cultuur. Kijk maar eens aan de manier waarop er is gesold met onze plaatselijke horeca. Wel niet open, 2 meter afstand tussen de tafeltjes, of nee, maak er vanaf zaterdagnacht maar één meter van. We gooien er nog een extra versoepelingetje tegen aan! Bij Daniele hier aan de overkant was het een geschuif van jewelste. Dacht ie het voor elkaar te hebben kon hij weer opnieuw beginnen. Maar zijn wilskracht was sterker dan de willekeur en konden wij afgelopen maandag weer aanschuiven voor onze dagelijkse café terwijl veel van zijn collega’s nog steeds worstelen en er zo maar weer een week omzet verloren gaat.
Na bijna een week van leven in het “nieuwe normaal” vinden we het tijd om na al die quarantaine maanden weer eens buiten de deur te gaan eten. De keus is snel gemaakt. Het dichtstbijzijnde restaurant blijkt open zo te zien. Vanaf het terras klinken stemmen. Een beetje onwennig volgen we de rood-witte markering met aan het eind een rode pijl die ons exact wijst welke kant we op moeten. Zo lopen we niet langs de tafels maar achterlangs. Ineens staan we in het restaurant waar verder geen levende ziel te bekennen is. Even wachten dan maar. En kijk, daar komt de gastvrouw geheel in het zwart gekleed, aangevuld met mondkapje waarop de naam van het restaurant is geborduurd en bijpassende handschoenen. Even wennen deze “nieuwe normale ontvangst”. Ik vertel haar meteen dat wij niet gereserveerd hebben. Geen probleem, zo blijkt. Straks zal ik het protocol met u doornemen. Als u nu de rechter pijl volgt en aan het eind wacht zal ik uw tafeltje in orde maken. Dat in orde maken is nog een hele klus zo te zien. Spuitbussen, poetsdoekjes, de tafel wordt op zijn kop gezet. Ik moet eerlijk bekennen, zo’n ontvangst heb ik nog nooit meegemaakt. Ze wenkt en wij volgen trouw de markering die ons tot aan het tafeltje brengt. Over deze grenzen is in ieder geval nagedacht. Voorlopig houden we ons mondkapje nog maar even op. Is vast een onderdeel van het protocol.
We mogen eerst bestellen, dat gaat goed. Water, wijn, brood en bestek wordt gebracht, dan verontschuldigt ze zich waarbij ze vervolgens een lijst op tafel legt. We worden als het ware ingeschreven. Naam, achternaam, samenwonend of gehuwd, nationaliteit en telefoonnummer.
Is dat voldoende vraag ik haar. Ja hoor, u bent van hier, man en vrouw, gehuwd en mocht de politie vragen hebben dan kunnen ze via uw naam direct achterhalen waar u woont. Weer biedt ze haar excuus aan. Ze vindt het vreselijk gasten zo te moeten verwelkomen zegt ze, de inbreuk op de privacy dat is het ergste dat je je hier kunt voorstellen. En vertrouwen doen ze ons niet, ondanks dat ik alle regels naleef worden we constant gecontroleerd en in de gaten gehouden. Als u nu niet uit deze regio zou komen is het allemaal nog veel erger. Gezondheidsverklaring, temperatuur meten. Mensen willen niet zo uit eten voegt ze er emotioneel aan toe.
Ik troost haar door te zeggen dat het wel goed komt, dat alles nog onwennig is en we moeten leren omgaan met deze andere werkelijkheid.
Onze “primo“ komt er aan. Het eten is goed, de wijn smaakt en het is gezellig op het mooie kleine terras. De eerste kennismaking met het nieuwe normaal was lang niet slecht. Nog even en we wennen er aan. Want aan de grenzen van de Garfagnana ligt het niet, dat zit wel goed.