Met gemengde gevoelens volg ik Riny’s handelingen tijdens het aanmaken van onze houtkachel. Het eerste woord dat bij mij opkomt is “stikstof”. De winter staat voor de deur en onze schuur ligt inmiddels vol met hout. Hout dat we eigenlijk achter de hand houden voor het geval dat. Want die eerste barre winter hier ligt ons nog vers in het geheugen. Meters sneeuw, en geen elektriciteit door allerlei omgevallen bomen op masten, dan is het absoluut geen overbodige luxe. Natuurlijk zijn wij ons er van bewust dat de klimaatdoelen moeten worden gehaald wil er nog een beetje toekomst voor het nageslacht in zitten. Maar zo simpel is het niet altijd. Hier heb je geen idee wat het klimaat met je doet. Naïef als we zijn riepen we van de daken dat wij wel eens zouden laten zien hoe je die doelen kunt bereiken. Een warmtepomp, inductie, vloerverwarming en noem maar op. Gas? Weg er mee. Wat dat betreft hadden we Poetin al redelijk in de smiezen. Toch is er ook nog zo iets als de natuur en infrastructuur die totaal geen boodschap heeft aan dat geweldige streven naar milieubewustzijn. Hier in de Garfagnana is het soms behoorlijk afzien.
Wat Italië betreft heb ik nog niet zo veel vertrouwen in dat milieubewustzijn. Terwijl het akkoord zonder blikken of blozen is ondertekend in Brussel brandt men er hier nog vrolijk op los. En op enkele regio’s na, waar inmiddels toch langzaam een andere klimaatwind lijkt te gaan waaien, gaat het stoken in de Garfagnana op hout onverminderd voort. Brussel? Waar ligt dat zie je af en toe een dorpeling denken, als we het wagen een balletje op te gooien. Geen hout? Onbespreekbaar. En wij willen dan natuurlijk ook weer niet roomser dan de paus zijn.
En over regels gesproken. Die zijn hier nog niet of nauwelijks doorgedrongen. Stelt de ene regio de eis dat je kachel minimaal aan klasse 3 moet voldoen, zo is het in Toscane nog een ver van mijn bed show. Wat betreft het stoken van hout steken wij met kop en schouders boven de rest uit. De Garfagnana valt in klimaatzone D, wat dat ook maar mag inhouden. Daar verdiept toch niemand zich in. Veel belangrijker is dat hier de kachel zelfs 11 uur per dag mag branden van 8 november 2022 tot maar liefst 8 april 2023. Ga de discussie maar eens aan met kreten als “Kankerverwekkend en slecht voor je longen”, niemand heeft er een boodschap aan. Wat wil je ook. Nu de energieprijzen ook hier de pan uit rijzen is de keus gauw gemaakt als je voor pakweg 400 Euro de hele winter dagelijks kunt stoken. Nee, daar wordt hier geen energiemaatschappij rijk van.
Voor de Garfagnini is hout een onderdeel van het dagelijks leven. Al vroeg in de zomer begint de grote sprokkel en tot ver in november rijden de Goldoni’s bijna in file, volgeladen met blokken hout onderweg naar huis. Ons dorp zit er inmiddels weer warmpjes bij en kan de winter beginnen. Gelukkig wonen we hoog zodat de stank bijna te verwaarlozen is. Neemt niet weg, er is nog een lange weg te gaan. Stikstof. Dat woord lijkt hier totaal onbekend.
We gooien nog maar een blokje op het vuur, we zijn de Garfagnini ver vooruit, hooguit 4 uur per week brandt onze kachel. En dat is om te beginnen zo gek nog niet.
Dat heb je goed geschreven .
Leuke column Marina!, en ja wij hebben ook een houtkachel laten plaatsen afgelopen jaar en er deze winter veel plezier van gehad. De dilemma’s over CO2 uitstoot, stikstof moeten we nog maar eens bespreken!