“Tussen twee werelden”….

Zo, ons weekje Nederland zit er weer op en laat ik alles nog even de revue passeren. Het was behoorlijk wennen om te zien hoe het er aan toe gaat tijdens Corona. Maar ik kom natuurlijk zo uit de Garfagnana waar het relatief rustig is. En..ik ben gewend aan de strenge regels dus als ik een winkel in loop maak ik gebruik van de aangeboden gel en draag ik het verplichte mondkapje. In Nederland wordt het door sommige mensen schijnbaar toch net even anders beleeft. Bij het Kruidvat geen mondkapjes maar staat er voordat je naar binnen gaat een standaard met daarop de handgel en een spuitbusje met tissues waar je het handvat van je verplicht te gebruiken winkelmandje moet ontsmetten. Als ik naar binnen loop merk ik dat de flessen leeg zijn en er ook geen nieuwe rol tissues te bekennen is. Zal ik mijn burgelijke ongehoorzaamheid maar weer eens aanspreken en doorlopen? Nee, als iedereen dat doet komen we nergens en ik wijs een voorbijlopende Kruitvat medewerkster op de situatie. “Ach, is het op”, vraagt ze naar de bekende weg, als u een ogenblikje heeft vullen wij het aan”. Geduldig laat ik het over mij heen komen en terwijl er inmiddels meerdere Kruidvat medewerkers proberen de daad bij het beloofde woord te voegen (want het blijkt een hele operatie te zijn) stapt er een vrouw onbevangen naar binnen. Ik roep haar nog na dat de gel er aan komt en zij zich misschien ook aan de regels wil houden. Haar antwoord aan mij is duidelijk, “waar bemoei je je mee”! Die Hollandse directheid zoals ik het maar noem komt toch hard binnen. Dat zijn we bij ons niet gewend. Als makke lammeren lopen we in het gelid en is er niemand die het ook maar in zijn hoofd haalt de ander op een afwijkend gedrag te wijzen. Wat wijsheid is blijft wat mij betreft in het midden maar voorop staat dat als we allemaal ons steentje bijdragen in deze bijzondere tijd het leven zoveel makkelijker en verdraagzamer kan zijn.

De terugreis wederom met Transavia. Het is mij gelukt de voucher in te wisselen. De miljardeninjectie aan KLM schijnt al te werken want als onderdeel van onze nationale trots pikt Transavia een graantje mee en zetten ze hun beste beentje voor om de zaken weer op orde te krijgen. 

Ik moet zeggen dat de security check op Schiphol bij Transavia goed is geregeld. Conte heeft ze in niet mis te verstane bewoordingen laten weten dat er niet zo maar op zijn grondgebied gedropt mag worden, vandaar. Diverse formulieren en temperatuurmeting passeren de revue. Bij 37.5 kun je rechtsomkeert maken en mag je terug naar je familie om ze vervolgens op te zadelen met deze dubieuze score. Maar geen paniek, 35.7 laat de meter zien wat inhoudt dat ik voor de laatste test geslaagd ben en mag ik met mijn van groene sticker voorziene getuigschrift het vliegtuig in.

Bij aankomst Pisa is er qua reizigers niet veel veranderd bij vorige week. Nog steeds rustig. In tegenstelling tot de vele security medewerkers want die staan in grote getale de boel in de gaten te houden. We gaan er van uit dat we na alle formaliteiten op Schiphol zonder controle verder kunnen maar helaas. Iedereen kan door op ons na. Een beambte neemt ons terzijde en wil weten waar de reis in Italië naar toe gaat. “Andiamo a casa” zeggen we tegelijk. Mmm… gezien ons uiterlijk had ze dat zeker niet verwacht. Even de papieren checken en dan lijkt het voorbij. Nee, zo makkelijk komen jullie er niet vanaf lijkt ze te denken en dan vraagt ze hoeveel contant geld wij bij ons hebben. Deze variant bij het binnenkomen van Italië ken ik nog niet en ik ga vanavond de laatste verordening er nog eens op na slaan. Dat we Olandesi zijn en in Italië wonen heeft geen indruk op haar gemaakt. Nee, Wopke heeft ons voorzien van het stempel “zunige Hollanders”, vandaar dat ze nu wel eens willen weten of dit echt zo is. Dat dit zulke verstrekkende gevolgen heeft zegt genoeg hoe ze hier over ons denken. Ons hele imago ligt aan diggelen.

En het wordt nog erger want wij stellen de beambte niet teleur wanneer we onze zakken leeghalen. Een briefje van € 10 en een paar losse euro’s. Ze kijkt ons aan al wil ze zeggen, “Is dit alles wat jullie meebrengen naar ons land”. Ze is er nu helemaal van overtuigd dat de berichtgevingen kloppen wat betreft onze krenterigheid en met een triomfantelijke blik geeft ze aan dat we verder kunnen.

In de trein op weg naar Castelnuovo kijken we elkaar aan en moeten we toegeven dat wat ons aangaat de Italiaanse beambte vanavond in geuren en kleuren kan vertellen dat de zogenaamde “Hollandse zunigheid” vandaag bewaarheid is.