“Verbeelding”…..

Er hangt iets in de lucht. Het heeft natuurlijk te maken met de media die ons, nu er weer een deadline aan zit te komen overspoeld met informatie waarin we wel lijken te verdrinken maar waarbij ik het hoofd wel boven water weet te houden.

Daarbij komt dat de wens de vader is van de gedachte en gretig als ik ben spreekt er al veel van deze berichten tot mijn verbeelding. 4 Mei lijkt dichtbij.

Er wordt gepoetst, auto’s gewassen en in de lak gezet, het gras wordt maar weer eens gemaaid, de hond wordt steeds vaker en langer uitgelaten. Zo leer ik de Garfagnani eens van een andere kant kennen. Conte beweert dat hij de versoepelingen die eind van deze week bekend worden gemaakt niet doet op het verzoek van het volk, maar zegt hij, omdat het kan. Diplomatiek is deze premier zeker.

Ik ben onderweg naar de kantoorboekhandel die de deuren geopend heeft. Alleen in de ochtend en van 10.00 tot 12.00. Maar wat een weelde, ik kan mijn geluk niet op. Eindelijk kan ik dan na 8 weken een nieuw aantekenboekje scoren. Daar ben ik hard aan toe. Er beginnen zich al afkickverschijnselen voor te doen.

Mijn brein maakt soms overuren en zonder dat boekje is mijn ”harde schijf” gauw vol. Elk leeg velletje papier in huis is inmiddels door mij geconfisqueerd en vergeven van mijn aantekeningen. Zelfs de lege kartonnen wc-rol moest er aan geloven.

Geduldig wacht ik buiten op mijn beurt, voorzien van mondkapje en handschoenen. Ja, de garderobe wordt steeds meer uitgebreid.

En dan, na een klein half uurtje ben ik in het bezit van het allermooiste aantekenboekje dat ik ooit in mijn leven heb gehad. Zo blij als een kind loop ik richting Via Vittorio Emanuele, ten tijde van de “normale wereld“ het kloppend hart van Castelnuovo. Mijn euforie mag nog iets langer duren, want als ik linksaf sla hoor ik stemmen die nieuw zijn. Er staat zo waar een marktkraam met daarvoor een wachtende rij Garfagnani. Met de inmiddels uitgebreide afstand van 1 naar 1,8 meter staan ze met elkaar achter hun kapjes druk te oreren. Kijk, zo ken ik mijn stadsgenoten weer.

Ik wil nu zo snel mogelijk naar huis want anders ben ik bang dat het mij te veel wordt. Onderweg kijk ik ondanks mijn lichte jubelstemming strak voor mij uit en maak geen enkel oogcontact. Stel dat iemand mij dit nog even snel afpakt. Want dit ga ik koesteren, dat waar ik vandaag van heb mogen proeven.

De week is nog lang. Toch blijkt al dat wachten iets op te leveren. Ben benieuwd wat Conte voor ons in petto heeft. Stel je toch eens voor dat…………………….In de tussentijd schrijf ik er dankzij mijn nieuwe aanwinst steeds vrolijker op los.