Het is zover. Althans, daar ga ik vanuit. Dreigende wolken boven Castelnuovo beloven niets goed maar we houden de moed erin.
Aan de weg staan al een drietal trucks keurig achter elkaar opgesteld maar geen verhuizer te bekennen. We vinden ze aan de overkant bij de Little bar. Wijzend naar de televisiebeelden boven de bar waar Conte in herhaling zijn laatste maatregelen aan het volk meedeelt roepen ze, “Caffè, Daniele, subito”! Subito? Ja, voordat Conte het in zijn hoofd haalt om de tent direct te sluiten in plaats van zes uur vanmiddag. Een grapje, gelukkig hebben ze hun humor nog niet verloren. En zonder koffie wordt er niet gewerkt.
Gisteren is de klap weer hard aangekomen. Ook hier nu een soort van intelligente lockdown. Wie weet. In Nederland kwamen ze er tijdens de eerste golf mee weg, of dat nu gaat lukken, ik betwijfel het. De Italiaanse regering vindt dat “intelligent” schijnbaar toch wel iets hebben, vandaar. Daarbij komt dat ze een totale lockdown niet (meer) zien zitten. Geen twijfel mogelijk; nog een keer ons allemaal opsluiten is desastreus. Maar wij nemen het zekere voor het onzekere en pakken onze biezen nu het nog kan.
Blij verrast zie ik ineens het vertrouwde gezicht van Matteo onze Geometra voor het raam verschijnen. “Andiamo”? vraag ik. Ja de trucks staan klaar en ik blijf er bij voor de nodige uitleg. Grazie mille Matteo. Dat kunnen we goed gebruiken want het dialect dat deze mannen spreken is haast onverstaanbaar.
Maar ik kan (zo denk ik) nog wel verstaan dat het een hele klus wordt. Iets van lastige hoeken waar ze waarschijnlijk de draai niet kunnen nemen. Een liftje heb ik ook niet gezien. Maar, ze zijn met zijn vijven dus zal het hoofdzakelijk op mankracht en inzicht aankomen.
De trucks blokkeren het hele straatje en ineens heb ik in de gaten wat ze nu precies met dat “hoekje” bedoelen. De gevarendriehoek die aan het begin van het straatje is neergezet. Kijk, dat ellendige dialect weer. Zo zie je maar weer, het lost zich vanzelf op.
Ik vraag mij wel af of ze dit geheel op eigen initiatief doen. Bij de vorige verhuizing moest er eerst een aanvraag bij de provincie Lucca worden ingediend om aan de weg te mogen staan. Dat is dan wel een belangrijke doorgaande weg, dus logisch. Maar dit kleine smalle eenrichtingswegje wat ten tijde van de lockdown in maart mijn hardloopcircuit was, daar kraait geen haan na.
Ik hoor de jongens kreunen en steunen. Onze meubels blijken qua gewicht niet overeen te komen met hetgeen ze hier gewend zijn. “Piove”, ondertussen begint het zachtjes te regenen. “Just a little bit”, hoor ik naast mij. Één van de verhuizers spreekt naast dialect zelfs behoorlijk Engels en daar is hij maar wat trots op. En ik op hem. Dat kom je hier nagenoeg niet tegen.
De eerste truck is bijna vol. En dan, vraag ik. Deze zetten we weg en halen de tweede truck en gaan die laden. En…..we hebben nog een derde dus dat komt goed. Als alles ingeladen is stel ik voor eerst nog een caffè te drinken en daar wordt geen nee tegen gezegd. Zo, en nu snel in optocht naar Sassi voordat de volgende verordening van Conte ons onderweg inhaalt. Ik pak nog snel de gevarendriehoek van de straat en stop die tussen de spullen.
In Sassi aangekomen hebben we vrouwe Fortuna op onze hand. Geen regen.
Ik bel in de tussentijd met Manola, de eigenaresse van ons dorpsrestaurant “Il Totto”. “Pranzo per sette prego”. Ik zie haar bijna fronsen door de telefoon heen maar ik ken mijn pappenheimers hier in het dorp inmiddels. Manola heeft graag dat je van te voren reserveert en nu komen die Olandesi weer een uur voor de tijd zeuren dat er zeven hongerige magen te vullen zijn. Maar Manola zegt geen nee. In deze barre tijden pak je wat je pakken kunt en twee tafels is heel wat voor een maandag. Geregeld?, vraag ik. Va bene, all’una. De verhuizers sjouwen, kreunen en zuchten hier nog harder alsof het een lust is maar geen onvertogen woord voor zover ik het kan verstaan. De conditie blijkt bij sommigen niet optimaal. We gaan nog even door en dan roep ik, “Mangare”! De trucks zijn leeg en het werk zit er zelfs al op.
Terwijl we tevreden gezamenlijk naar Il Totto wandelen breekt ineens de zon door alsof ze wil zeggen,
“Benvenuto a Sassi”
