“Jullie moeten de auto straks op een andere plek zetten”, zegt Matteo. Ietwat ongemakkelijk proberen wij de conversatie te volgen die hij met onze burgervader voert. Die richt zich namelijk enkel tot Matteo en ook nog eens in het dialect, dus voor ons niet te volgen. Vandaar dat wij er wat verloren bij staan. En dat niet alleen, het voelt ook nog eens behoorlijk ongemakkelijk. Hij zou in ieder geval een poging kunnen wagen door het woord tot ons te richten. Maar waarschijnlijk met onze laatste stilzwijgende, maar alleszeggende confrontatie tijdens de boekpresentatie van Aldo nog in zijn achterhoofd, kiest hij de weg van de minste weerstand en klampt hij Matteo aan die op het punt staat zijn auto in te stappen na onze wekelijkse werkbespreking.
Het project “piazza” wat zich de laatste maanden voor ons huis heeft afgespeeld is in de afrondende fase en naïef als we zijn gokken we erop dat als slagrroom op de taart, de nog huidige treurige bankjes worden vervangen, die, nu het plein een kleine metamorfose heeft ondergaan wel heel zielig afsteken bij de rest. Het geld waar onze “piazza” een facelift van heeft mogen ondergaan is onderdeel van het grote EU steunpakket en is volgens de dorpsgeruchten in het geheel opgegaan aan dit spectaculaire plan en hebben de bankjes het nakijken. Nou ja, dat wil zeggen, wij als dorpsbewoners zullen toch zelf de verfkwast moeten hanteren zodat ze er in ieder geval nog een beetje toonbaar uit gaan zien.
Iets afmaken, ik verbaas mij er steeds weer over, is niet hun sterkste punt. Waar ze wel goed in zijn dat is het met groot vertoon promoten van soms in onze ogen weinig noemenswaardige zaken. Vaak benijd ik deze mensen, want om overal een feestje van te maken dat is een kunst. En juist dan zou je mogen verwachten dat het uiteindelijk tot in de puntjes wordt opgeleverd zodat er weer een feestje kan worden gehouden. Dat laat vaak lang op zich wachten en als het dan eindelijk zo ver is zijn de meeste alweer vergeten waar het uiteindelijk om is te doen.
Goed, de plannen blijken te zijn gewijzigd en onze “macchina” schijnt daar een grote rol in te spelen. De e-bike, daar draait het om. Deze is in opmars en verovert langzamerhand het straatbeeld in de Garfagnana. De steile heuvels moeten worden bedongen en dat vergt nogal wat van de batterij. Dus wordt onze piazza met de allerlaatste centjes nog snel even uitgerust met een tiental fietsenrekken met daarnaast een heus oplaadstation voor de gelukkigen, die bang zijn de terugtocht op eigen kracht te moeten volbrengen. Dit geschenk uit de hemel, of beter uit de EU wordt breed uitgemeten in allerlei plaatselijke media. Voor- en tegenstanders bestoken elkaar op allelei manieren waarbij de tegenstanders verreweg in de meerderheid zijn en dat is geen verrassing. Wat wil je ook, een parkeerplaats voor de “macchina” opgeven voor een fietsenrek. Ze lijken wel gek hier in de Garfagnana. En dan ook nog eens in Sassi.
Zo, met een blik onze kant op, die zoveel zegt als, “het hoge woord is er uit” komt hij pas echt op stoom want het allerhoogste woord moet nog komen. Zijn woordenstroom die vergezeld gaat van wilde wijzende gebaren richting onze auto spreekt boekdelen. Eindelijk is hij uitgeraasd en neemt onze vriend het gelaten van hem over. “De sindaco is heel blij dat hij jullie als nieuwe inwoners heeft mogen verwelkomen en wil daarnaast een groot compliment geven op de wijze waarop jullie het huis hebben weten om te toveren tot iets moois en dat Sassi weer aanzien geeft”. “En tot slot is hij ervan overtuigd dat de Sassesi hun gezonde boerenverstand gebruiken en de parkeerplaats vrij houden voor de fietsen”.
Wat een intro. Met verkapte woorden die overstromen van het ene compliment na het andere betekent het gewoon, “lieve mensen, kun je de auto in het vervolg elders parkeren? Geen enkel probleem. Maar de buurt spreekt er schande van, “hebben we eindelijk Olandesi die ons dorp weer meer aanzicht geven pak je die mensen hun parkeerplaats af”. Ze hebben er waarschijnlijk meer moeite mee dan wij die wel het een en ander gewend zijn qua parkeren.
We bedanken hem voor zijn vriendelijke woorden en met een bemoedigend klopje op zijn schouder zeggen we dat het allemaal wel goed komt en nemen we afscheid.
Bob Dylan zong het ooit “The times they are a-changin”, zelfs in Sassi!
