“De krenten in de pandemie” ”

“Ineens het hele bedrag uitbetaald”?, vraag ik Matteo. Ik kijk hem ietwat wazig aan want als ik het goed begrijp zijn we, zo klinkt het met onze neus in de Corona boter gevallen. Diezelfde neus hebben we de afgelopen maanden te vaak gestoten. Wat dat aangaat slaat de balans nog steeds door aan die kant.

Vanaf het moment dat we in november onze intrek hier hebben genomen begon de ellende. Een zware storm met stortregens geselden onze ramen, deuren en muren. Het water liep door de kieren naar binnen. We hebben er maar een positieve draai aan gegeven door te zeggen dat het een ideale testcase was voor het huis. Alsof dat nog niet genoeg was begon het de maand daarop te sneeuwen waarbij gelijk de noodtoestand werd uitgeroepen in onze provincie. 50 tot 60 cm sneeuw, dagen achtereen zonder stroom. Een warmtepomp die niet deed wat hij moest doen. In de kou en in het donker. Even is niet erg maar de lol is er gauw af. 

Daarna, als de rust is weergekeerd maak je de balans op. Er moet veel werk verricht worden en zo blijkt, het is onvoorzien. En dat betekent vooral extra kosten. Fase 2 zal even geduld moeten hebben. Als dan dat wat in het vat zit daar voorlopig zal blijven zit er niets anders op, Fase 2 zal niet even, maar heel veel geduld moeten hebben.

Maar Matteo, altijd optimistisch blijkt de oplossing te hebben. “Jullie zijn toch belastingplichtig in Italië?, vraagt hij nogmaals. Dat zijn we en hoe, bevestigen we. Als “pensionati” betalen we hier in tegenstelling tot Nederland de hoofdprijs. En ja, we zijn ook bekend met het aftrekken van de renovatiekosten bij de belasting. Bij de aangifte kunnen we alle rekeningen overleggen die aftrekbaar zijn en het totale bedrag wordt dan in 10 jaarlijkste termijnen uitbetaald. Mooi meegenomen, maar schiet niet echt op.

Matteo knikt bevestigend en ik vraag me af wanneer hij nu eindelijk ter zake komt en wij deelgenoot worden van zijn binnenpretje.  “Maar”, en dan komt het. Dat is de bestaande regeling. Sinds eind vorig jaar is er aan dat regime een nieuwe variant toegevoegd. Nou, we zijn benieuwd en gaan er nu maar eens goed voor zitten. Matteo komt op stoom en trots verteld hij dat de regering het tijd vond om de belastingbetalende burger die het lef had om tijdens de pandemie zijn huis te laten verbouwen en daarbij de economie een klein zetje heeft gegeven, nu eens tegemoet te komen. “Dus worden jullie op je wenken bediend want het is nu ook mogelijk dat het bedrag dat aftrekbaar is niet alleen over 10 jaar wordt uitgekeerd maar ineens”. Zijn gezicht spreekt boekdelen bij het brengen van zo veel goed nieuws. Het bedrag verkoop je als het ware aan de bank, zo gaat het verhaal verhaal verder en die wil daar natuurlijk wel een graantje van pak hem beet enkele procenten over meepikken, maar het voordeel is dan wel dat je direct kunt beschikken over het totale bedrag en niet telkens elk jaar een beetje.

Zullen we het er op wagen? Ons opnieuw storten in de wereld van de onzekerheid. Want de regeling is nieuw en mijn angst ligt bij het feit dat de uitvoerende ambtenaren wat dat aangaat nog niet droog achter de oren zijn en daardoor ons geduld weer behoorlijk op de proef wordt gesteld. 

Matteo waarschuwt dat er weinig tijd is en alles zeker voor 30 maart geregeld moet zijn. We hakken de knoop door want de 26e staat ons vertrek naar Nederland op de planning. Dus wordt het nog hard aanpoten om alles in gang te zetten. Het lukt, na dagen zwoegen is er én een contract getekend bij de bank én is de elektronische aanvraag richting Entrate. Met de ervaring van de warmtepomp subsidie die vier maand geleden is ingediend en waarvan tot op de dag van vandaag niemand je daadwerkelijk kan vertellen wanneer dit uitbetaald gaat worden gaan we richting Nederland en houden ondertussen ons hart vast want we gaan wellicht wat die 50% bonus nog een zeer ongewisse zomer tegemoet.

Als ik zo’n drie weken later weer in mijn eigen bed lig schrik ik ineens wakker van een geluid. Het lijkt of iets of iemand mijn aandacht probeert te trekken. Slaapdronken mompel ik wat er aan de hand is en als ineens een stem zachtjes de woorden “Het staat op de bank” mijn oor influistert, weet ik het zeker, de wegen van de Italiaanse bureaucratie zijn wederom ondoorgrondelijk.