“Een vooruitziende blik”…

Verdiept in mijn boek waar de spanning in het verhaal te snijden is wordt het ineens donker in huis. Oh nee, niet nog een keer! Vanuit de keuken word ik getrakteerd op een stortvloed van verwensingen aan het adres van Moedertje Natuur. Alsof we nog niet genoeg te verduren hebben ziet het er naar uit dat zij ons nu ook eens aan de lijve wil laten meemaken waartoe zij zoal in staat is. Ik vermoed dat Corona hier de hand in heeft, sterker nog, hij heeft het blijkbaar met haar op een akkoordje gegooid en in haar de perfecte handlanger gevonden. Door onze spierballen te laten zien in Toscane gaat het aantal besmettingen en ziekenhuisopnames naar beneden en daarmee hebben we het virus laten zien dat er niet met ons te sollen valt. En dat wordt ons natuurlijk niet in dank afgenomen. Jullie hebben te vroeg gejuicht, hier komt de volgende beproeving. En aan wie kan ik dat beter over laten dan aan haar, de moeder aller krachten.

En dat is behoorlijk gelukt. Kort nadat die twee hun pact hadden gesloten gingen begin December de hemelsluizen open boven de Garfagnana. Regen, hagel vergezeld door onweer en storm teisterde ons gebied. Extreem weer volgens onze medebewoners. Als dan uiteindelijk de sneeuw zich aansluit bij dit rijtje ongemak is de ellende niet meer te overzien en is afgelopen week officieel de noodtoestand uitgeroepen in onze regio Toscane waarbij de Garfagnana een van de zwaarst getroffen gebieden blijkt te zijn. En dat hebben we geweten.

Is dit normaal in de tijd van het jaar, vraag ik aan mijn buurvrouw als wij samen tussen de hoosbuien door noodgedwongen met onze vuilniszakken richting de afvalcontainer lopen. “No, mai! (nooit) “Hier in Sassi heb ik dit nog nooit meegemaakt” is haar antwoord. Laat staan in de Garfagnana. Dat zou mij enigszins gerust moeten stellen voor de toekomst. Want zij zal het toch wel kunnen weten, per slot van rekening is ze al aardig op leeftijd en heb ik begrepen dat haar wieg hier heeft gestaan.

De sneeuw doet er nog een extra schepje bovenop en als zij de bomen eenmaal in het vizier krijgt is er geen houden meer aan. Die zuchten en kreunen onder zo’n zwaar gewicht dat ze zich uiteindelijk overgeven aan dit geweld en zich niet langer staande weten te houden. Op hun weg naar beneden raken ze verstrikt in de laaghangende elektriciteitskabels die geen schijn van kans hebben dit tegen te houden. Als dan de masten het ook moeten ontgelden is de cirkel rond en heeft het geweld het gewonnen met als gevolg dat we het de komende tijd zonder elektriciteit moeten zien te redden. Dat wordt een hele uitdaging.

Sommige dorpen zijn volkomen afgesneden van de buitenwereld waarbij eerst het wachten is op de Anas (organisatie onderhoud van wegen) die de weg vrij moet maken van omgevallen bomen zodat daarop de medewerkers van Enel de noodgeneratoren naar boven kunnen transporteren. Dat gaat natuurlijk niet in één keer. Gisteren las ik dat ze in een dorp hier verderop eindelijk, na 4 dagen weer een lichtje konden opsteken. Na 4 dagen!!!!!

De gemeentes wijzen met de vinger naar de Elektriciteitsmaatschappij Enel en deze kaatst de bal weer terug door te roepen dat die Gemeentes maar eens moeten zorgen voor een beter beleid ten aanzien van de vele bomen die rondom al die masten staan. Zo gebeurt er eigenlijk niets structureel en gaat men over op de door iedereen niet onbekende symptoombestrijding. Het zal wel loslopen en daarmee hoor ik mijn buurvrouw nog zeggen dat het hier nooit voorkomt. Inmiddels klaagt iedereen steen en been en hebben de Garfagnini er nieuwe gespreksstof bijgekregen. Het gaat nu vooral om “volhouden totdat er weer licht is”. Elke dag is hier een beleving en een beproeving waarbij het verlangen naar de volgende dag toch weer sterker blijkt te zijn. Want die kan zomaar beter worden.

En wij, we voelen ons een beetje als de onwetenden en daarbij de ontheemden. Gas hebben we in ons “nieuwe” huis afgezworen, Natuurlijk, wij als milieubewuste Nederlanders kunnen toch niet achterblijven en hebben er maar eens flink ingehakt door te kiezen voor een compleet elektra systeem. Voor ons geen stinkende hout- of palletkachels. Nee, wij zullen ze hier wel eens een poepie laten ruiken. Totdat………..

Als eindelijk de lucht vandaag een beetje is opgeklaard waag ik mij snel naar buiten om na drie dagen binnen te hebben gezeten alsnog mijn 10 km loopje te volbrengen. Als ik zonder veel atmosferische problemen puffend en hijgend het dorp binnenloop staat Maria mij voor haar huis op te wachten en waarschijnlijk verlegen om een praatje. “Hoe gaat het”?, vraagt ze. Hebben jullie het nog een beetje warm kunnen houden de laatste dagen? Het komt over alsof ze wil zeggen, dat krijg je er nou van als je alles wat wij hier al jaren gebruiken afzweert. Ik laat deze trotse vrouw in haar waarde door toe te geven dat het geen pretje is. En erg geloofwaardig zal ik in deze situatie zeker niet overkomen als ik haar uit ga leggen wat voor een prachtige uitvinding een warmtepomp is. Nee, in plaats daarvan pak ik gelijk de koe bij de horens en vraag haar waar ik in de omgeving hout kan kopen om te stoken. Er verschijnt een enorme glimlach op haar gezicht, zij heeft het pleit gewonnen. Hout genoeg hier, zegt ze. Laat dat maar aan mij over. Als de weg morgen begaanbaar is zorg ik dat mij broer hout voor jullie deur aflevert.
Blij als een klein kind en na de nodig “grazie mile Maria” trek ik nog een laatste sprintje naar huis om het goede nieuws te vertellen. Daar wacht iemand die voor de verbouwing een vooruitziende blik heeft gehad door de schouw in de woonkamer intact te houden met de opmerking ”stel je eens voor dat”……………….

Inmiddels begint het weer te sneeuwen. Het lijkt er vandaag op dat Enel de zaak onder controle begint te krijgen. Het licht in huis brandt weer volop en zelfs de warmtepomp geeft tekenen van leven. En dankzij Maria en een vooruitziende blik zijn we de komende tijd in ieder geval gewapend.

Op naar een nieuwe dag!