Een “zwarte” Kerst”

Zaterdagavond 21 december 2024: 23.30 uur

Terwijl Riny de glazen nog eens bijschenkt en wij ons opmaken voor het laatste deel van een spannende serie, speelt zich op steenworp afstand van ons huis een enorm drama af. Het is al laat, bijna middernacht en als ik even opsta om nog een hapje te pakken, kijk ik terloops uit het raam de straat op en bedenk dat ik mij veilig voel in deze kleine gemeenschap, waarvan de meeste bewoners inmiddels al lang op één oor liggen. Je kunt de stilte bijna horen. 
Ineens wordt die onderbroken door een ondefinieerbaar geluid en even neem ik een lichte trilling waar. Wij ondervinden regelmatig lichte aardschokken die te verwaarlozen zijn en ik verwacht dat het dat is. Als kort daarna een brandweerwagen met zwaailicht ons pleintje voor het huis komt oprijden worden wij toch wel een beetje nieuwsgierig. De tv serie wordt acuut op pauze gezet en wij proberen iets op te vangen van wat er gaande is. Eerst dat rare geluid en nu de brandweer? Met ronkende motor blijft de auto staan en stappen er twee brandweerlieden uit. Die lopen een beetje heen en weer, door vervolgens na korte tijd de zware motor weer in de versnelling te zetten om rechtsomkeert te maken van waar zij vandaan zijn komen. 

Ik doe een gok, een melding van een gaslek? Of een kat in de boom, zegt Riny gekscherend. Loos alarm waarschijnlijk en we pakken de draad van de serie weer op. Dat lukt niet zo goed, we vragen ons nog steeds af met welke reden de brandweer het nodig vond om hier midden in de nacht te komen spoken.
We worden op onze wenken bediend want de voorstelling is nog niet voorbij. Boven de weg die vanuit ons huis door de kale bomen prima is te volgen straalt een hel verlichte gloed. Een slang van blauwe knipperde lichten die zeker niet misstaan tussen de voor ons soms iets te uitbundige feestverlichting in deze regio, komt onze kant op. Er moet iets aan de hand zijn, dat kan niet anders. Eerst die brandweer hier voor de deur en nu dit mysterie. En dan, als we verwachten dat de lichten het laatste stuk van de weg gaan nemen verdwijnen ze plotsklaps en wordt het stil. We vragen ons af of we misschien toch iets te diep in het glaasje hebben gekeken want ineens is het over. Vast een grootschalige oefening. Je weet maar nooit hoe ze dat hier doen. Wij hebben gekkere dingen meegemaakt.

Zondagmorgen 22 december 2024: 6 uur

Ik word wakker met een onbestemd gevoel. Er knaagt iets en steeds komt dat beeld van die brandweerauto en de blauwe lichten naar boven. Slapen lukt toch niet meer en het enige dat ik kan doen is kijken op het portaal van onze gemeente Molazzana of er misschien een bericht is gepost dat te maken heeft met de gebeurtenissen van gisterenavond. En ja hoor, op het moment dat wij ons overgaven aan drank en vermaak brak op korte afstand de hel los. Het bericht komt van onze burgervader en de tekst liegt er niet om. Een grote explosie in een villa waarbij twee vermisten. Dat blijkt een echtpaar, man en vrouw te zijn met een Aziatische nationaliteit, (Singapore en Taiwan) dat die avond nadat zij hadden gegeten in een restaurant in Castelnuovo huiswaarts zijn gereden, aldus de vrienden waar zij de avond mee hebben doorgebracht. Als ook de namen van het tweetal wordt vermeld weten wij genoeg. Op de brievenbus waar ik regelmatig langs loop aan het begin van de oprijlaan naar het huis, probeerde ik in het begin de namen te herleiden naar welk Aziatisch land dan ook. Ik had het ze zelf ooit nog eens willen vragen. Het mocht er niet van komen.

De rest van de ochtend houden we de berichtgeving nauwlettend in de gaten en algauw wordt bekend dat het lichaam van de man, Kwok Meng, 67 jaar, rond 10.00 die ochtend levenloos is aangetroffen buiten op het terrein van het huis. Helaas van zijn vrouw Kai En geen enkel spoor. Het huis is door de naar men vermoedt gasexplosie en de daarna uitslaande hevige brand nagenoeg met de grond gelijk gemaakt en de enorme hopen puin moeten eerst zorgvuldig geruimd worden voordat het zoeken, veelal met de hand en met behulp van reddingshonden opgestart kan worden. Onze regio is bekend met aardbevingen en reddingswerk in soms slecht bereikbare gebieden en blijft altijd weer een enorme uitdaging die niet alleen veel werk met zich meebrengt maar ook een ontzettende zware emotionele lading heeft.

Maandag 23 december 2024

Onze burgemeester draait overuren en is bijna constant op de plek van de ramp. In het dorpshuis van Sassi worden door de inwoners maaltijden klaargemaakt en kan men even bijkomen voordat de zoektocht verdergaat. Zoals altijd tijdens dit soort rampen zijn ze nu ook weer zeer gemotiveerd en hebben in dit geval maar één missie, we moeten haar vinden, punto!

Dinsdag 24 december 2024

Drie hele dagen vermist, taal noch teken. De moed zinkt iedereen zo langzamerhand in de schoenen maar de moed opgeven is geen optie en tegen beter weten in gaan ze de zoektocht nu zelfs uitbreiden tot in de omliggende bossen. Elk scenario wordt, hoe onwaarschijnlijk ook toegepast, maar helaas, ook deze dag voor Kerst heeft niet het gewenste resultaat opgeleverd. Men heeft nog een kleine hoop. Er is een kleine kelder die heel moeilijk bereikbaar is. Tot diep in de nacht gaat de zoektocht door, wederom zonder resultaat en dient de volgende ploeg zich aan waaronder de honden van de brigade Carabinieri uit Bologna. Kerstavond is even heel ver weg.

Woensdag 25 december 2024 1ste Kerstdag

Het is Bayla, de hond uit Bologna die het spoor heeft opgepakt waarna de reddingswerkers dan eindelijk de stoffelijke resten van Kai En ( 52 jaar) vinden. De opluchting is groot maar tegelijkertijd heerst er verdriet en verslagenheid onder de reddingswerkers en alle mensen die zich hebben ingespannen. Wat hadden ze het graag anders gezien. Toch is het ze gelukt Kai EN te vinden om haar samen met haar echtgenoot over te dragen aan de nabestaanden en dat verdiend een enorm respect.

Al staan we aan de zijlijn, ook bij ons komt het hard binnen maar zet ons ook meteen aan het denken. Net als wij, een stel dat van hun pensioen wilde genieten, een huis hebben gekocht in hetzelfde jaar als wij dat van ons kochten. Het is vreemd, maar je voelt een soort van verbondenheid. En wat te denken van de nabestaanden. Hoe snel hebben ze deze weten te bereiken kort nadat hun geliefden vermist waren. Per slot van rekening zijn ook wij, ondanks goed contact in de omgeving toch vreemdelingen en staan we er vaak alleen voor. Het eerste wat we gaan doen is in het nieuwe jaar onze gemeente vereren met een bezoek en waar wij gaan aangeven, dat mocht er überhaupt iets gebeuren waarbij wij niet meer in staat zijn te reageren, alle informatie beschikbaar moet zijn welke familie met welk telefoonnummer bereikt kan worden. Dit om te voorkomen dat er nog een zoektocht bijkomt. 

Naïef? Ik denk het niet. Leven met doemscenario’s is geen leven. Maar in dit geval zijn wij wel met de neus op de keiharde feiten gedrukt en zien wij het als weer een leermoment.

Ik sluit dit jaar af met het prachtige citaat van Hal Borland:

Years end is neither an end nor a beginning but a going on, with all the wisdom that experience can instill in us.

BUON ANNO