Één voor één, de juffrouw voorop worden ze door de “kooi” naar de uitgang geleid waar de ouders in grote getale staan te wachten op hun lievelingetjes. Deze week zijn na zo’n kleine 7 maanden de scholen in de Garfagnana onder zeer strenge voorwaarden weer geopend. Streng, dat is zeker, zonder mascherina geen les. Afstand tussen de tafeltjes is de bekende 1 meter en het masker blijft op. Een deel van de dag blijft nog steeds ingepland om thuis online de lessen te volgen. Want ook hier, een nijpend tekort aan leerkrachten. Dat krijg je al gauw als je de klassen opsplitst van 25 naar zo’n 10 leerlingen per klaslokaal. Kijk, 2 maand, daar kan ik nog vrede mee hebben, maar om het in 7 maand niet voor elkaar te krijgen nieuw onderwijzend personeel te werven dat baart mij zorgen. De motor komt hier meestal laat op gang en dat zal wel de oorzaak zijn.
Bij ons is het op dit middaguur aan de overkant een drukte van jewelste. Grote groepen ouders en grootouders hebben zich verzameld om hun kind of kleinkind op te halen. Groepsvorming, dus masker verplicht. Het schoolplein van de “scuola elementare” (lager onderwijs) is voorlopig afgesloten en verboden terrein en het speelveld is omgetoverd in een grote kooi waardoor de kinderen uiterst gedisciplineerd in hun uit de mottenballen gehaalde schooluniform doorheen naar de wachtende ouders lopen. Die waren al vroeg komen aanrijden in hun veilige machina om zo een parkeerplek voor de uitgang van de kooi te bemachtigen. De schoolbus is geen optie. Stel je voor, daar zitten ze als sardientjes in een blikje op elkaar fluisteren de ongeruste ouders elkaar toe. En op de fiets??, dat is nog gevaarlijker dan alle virussen bij elkaar. Nee, alleen rondom het huis onder toezicht en zeker niet verder dan de tuin.
Zodra de kinderen de uitgang naderen kijken ze al driftig om zich heen waar dat bekende gezicht staat. Eenmaal herkend en bijna nog voordat ze de uitgang bereiken laten ze met een ietwat theatrale zucht van verlichting de rugzak van hun smalle schouders glijden alsof ze willen zeggen dat het leven al zwaar genoeg is. Behendig vangt moeder de rugzak op, zij is de beroerdste niet. Een laatste ciao en a domani en ze verdwijnen in de auto. Op naar de “pranzo”, want ook de middagmaaltijd op school is geschrapt.
Even was er die opluchting, na 7 maand eindelijk het stokje weer even overgeven aan die andere opvoedkundigen, maar helaas, zo gemakkelijk komen ze er niet vanaf. Hoe vertel je een kind van 6 jaar wat sociale verantwoordelijkheid is en dat het heel veel geduld moet hebben. Ik weet zeker dat zo’n kind na een uurtje in het klaslokaal al gauw dat masker onderaan de kin heeft hangen waarbij het dan weer moet oppassen voor degene die zijn vinger opsteekt en klaagt dat zij niet en hij wel dat ellendige ding moet dragen.
En dat is nog niet alles. Het speelkwartiertje is in de ban gedaan en ook overblijven én naschoolse opvang is taboe.
Discipline wordt er verwacht van deze groep jonge kinderen die bij aanvang van een nieuw schooljaar of zelfs een nieuwe school onherkenbaar zijn voor elkaar. Waar zij nieuwe gezichten verwachten zit een witte of gekleurde lap. Spontaan naar de meester of juffrouw toelopen, een knuffel, een aai over de bol, niets van dit alles. De kinderen vormen de grootste bedreiging zo lijkt het. Angst regeert. Psychologisch terrorisme? En wat te denken van de 0 tot 6 jarigen. Die zijn gevrijwaard van de mascherine. Alhoewel, als baby opgevoed te worden op het kinderdagverblijf is in deze nieuwe tijd ook geen pretje. Verschoond te worden door een gemaskerde. Geen enkele mimiek, geen vriendelijke lach om de mond. Waar moet dit heen.
Ik houd mijn hart vast, dit mag niet te lang duren. Voordat we het in de gaten hebben wordt deze generatie gevormd en gevoed door angst onder de knoet van een onzichtbare dictator genaamd “Corona”.
Toch, ik blijf er in geloven, er komt een dag dat ik het krioel en gelach van de kinderen op het speelplein weer ga horen. Vrij, zonder masker, lachend en spelend, aan de hand van de leerkracht wandelend met zijn allen door het dorp. Want anders…
