Terwijl de inkt van de 45e verordening nog niet is opgedroogd wordt de 46e al weer vrijgegeven. Waarom zo snel achter elkaar? Het blijkt dat Enrico Rossi, de president van de regio Toscane geheel tegen de zin van de burgemeesters toch maar mooi heeft weten te bedingen dat wij niet met ingang van 4 mei een stukje vrijheid terugkrijgen maar zelfs al vanaf 1 mei. En dat is vandaag. We mogen wandelen en fietsen van en naar huis en dat alleen in onze eigen gemeente. Ver kom je dan weer niet op een racefiets maar wandelen kun je hier overal en dan lijkt de gemeente toch ineens weer groot ondanks het geringe aantal inwoners. Volgens de overheid geldt voor heel Italië dat je vanaf 4 tot 18 mei mag wandelen, hardlopen, fietsen, je de familie weer mag bezoeken maar nog steeds van huis en naar huis. Van gemeente naar gemeente en alleen in je eigen regio.
Hier ga ik mij voorlopig aan vasthouden, wat de presidenten, gouverneurs, burgemeesters en een ieder die zich maar wil laten horen in dit land in de tussentijd alweer bedacht heeft is van latere zorg. Die zorg blijkt niet geheel ongegrond, in Calabria zijn volgens geruchten de bars en restaurants al heropend, geheel tegen de regels van de burgervader in. Ze zien daar namelijk een nieuw onheil op zich af komen. Dit keer draait het om Kroatië. Dat land is druk bezig zichzelf aan te prijzen als het om coronavrij gaat. Het aantal coronadoden 63 op een inwonersaantal van zo’n 4 miljoen daar kun je mee voor de dag komen.
Want inmiddels is het eerste geflirt al begonnen en sturen de eerste landen aan op “bondjes” (coronazones, buurlanden die met dezelfde test en quarantaine-eisen komen. Stel dat Duitsland zo’n “bondje” afsluit met de buurlanden dan is Kroatië een mooi alternatief voor de Italië liefhebber. Het begint er op te lijken dat het al lang niet meer om Corona draait. Degene met de “beste” papieren zal waarschijnlijk als winnaar uit de bus komen. Waar blijven wij dan met ruim 21000 doden en waarvan het eind nog niet in zicht is.
Italië zal, terwijl het virus nog steeds op de loer ligt ook deze strijd moeten aangaan, er lijkt geen keus. In dit geval durf zelfs ik even van mijn geloof af te stappen en roep volmondig op tot solidariteit aan al die Nederlanders die dit land een warm toeristenhart toedraagt. We hebben het hier in ieder geval over een andere “bond”.
Voorlopig is het dan 1 mei en terwijl ik nog even snel mijn kwark opeet zie ik de eerste wielrenners al voorbij racen. Dit keer lijkt het wel of op de plek waar eerst het mondkapje zegevierde er iets anders voor in de plaats is gekomen. Een enorme grote glimlach.
Het is aanstekelijk en na een laatste slok thee wordt het ook voor ons tijd en gaan we aansluiten bij dit grote glimlachende legioen Italianen. Wielrenners, mountainbikers, ouders met kinderen. Wij trekken onze bergschoenen aan en gaan proeven van de vrijheid. Dat dit gaat smaken daar twijfel ik geen moment aan. Onze glimlach zal er geen minuut kleiner van worden.
