“It is not so easy as you think it is. A hard Brexit maybe is coming, so you have to take all documents with you. What your income is, what kind of work you do, how much money you have at your bankaccount, and so on”, krijg ik als antwoord op mijn vraag welke documenten ik mee moet nemen voor onze inschrijving in de Gemeente Molazzana.
Eigenlijk heb ik het een beetje aan mijzelf te danken. Al direct bij het eerste contact vroeg de alleraardigste ambtenaar of ik liever in het Engels wilde praten. Nou, wat mij betreft. Want aan haar toon te horen durfde ze die uitdaging maar wat graag aan. Nu kon ze eindelijk eens bewijzen dat er in de Garfagnana toch echt wel mensen zijn die hun talen spreken.
Ik vertelde haar dat wij gingen verhuizen, van de gemeente Castelnuovo naar Sassi dat onder de gemeente Molazzana valt. Inschrijven en het huis overzetten naar het zgn. “prima casa”. Nadat ik haar alle informatie had gegeven vroeg zij mij vriendelijk of ik dit nogmaals per e-mail wilde opsommen. Zij zou er dan voor zorgen dat we zo snel mogelijk op het gemeentehuis de boel in orde konden maken.
Zo gezegd, zo gedaan. De volgende ochtend werd ik blij verrast en vond ik een afspraakbevestiging in mijn mailbox met tevens de namen van de desbetreffende personen die hierbij aanwezig zouden zijn. Dat blijken niet de minste te zijn. Ontvangstcomité bestaat uit de gemeentelijke Geometra, de Dottoressa verantwoordelijk voor de financiële zaken en een dame die zich met belastingzaken bezighoudt.
Zo zout hebben wij het in Castelnuovo nog niet gegeten maar ik kijk van al die protocollen hier nergens meer van op. De enige die ontbreekt in het rijtje is de burgemeester maar ik verwacht dat die gelijk nadat alle formaliteiten achter de rug zijn ons persoonlijk als nieuwe inwoners van de gemeente Molazzana welkom gaat heten.
Dus, toen ik het woord Brexit hoorde ging er een belletje rinkelen.
Iedere buitenlander die hier woont of zich gaat vestigen valt bij de Garfagnini direct onder de categorie “Inglese” heeft Matteo mij eens verteld. In ieder geval zolang ze niet echt weten wat je ware nationaliteit is mag je het daar mee doen. Dat ik nog duidelijk in de e-mail heb geschreven dat wij “from Holland” zijn is aan de hulpvaardige ambtenaar voorbijgegaan.
Als ik reageer en aangeef dat er een misverstand is en wij totaal niets met de Brexit te maken hebben volgt er radiostilte. Maar de afspraak staat.
Maandagmorgen om 9.00 uur bellen wij aan bij de deur van het gemeentehuis. Van binnen klinkt een stem die aangeeft dat we de trap rechts op naar boven moeten nemen. We worden verwacht, zo lijkt het wel. Tot nu toe gaat het goed. We hebben op safe gespeeld en alle documenten die ook maar iets met een inschrijving te maken kunnen hebben meegenomen. Op het kleine terras aangekomen verschijnt achter het openstaande venster de stem in de gedaante van een vriendelijk ogende dame die meteen allerlei spijtbetuigingen over ons heen strooit. “Mi dispiace molto”, tu non sei Inglese”. Alsof daar de kous mee af is. We helpen haar snel uit de brand door nogmaals te benadrukken dat we Olandesi zijn. Waarop ze zich nogmaals verontschuldigt door te zeggen dat het allemaal nogal onduidelijk was overgekomen. “Nessuno qui parla e legge Inglese”. Wij begrijpen het en nadat ze voor de derde en laatste keer nogmaals in herhaling valt wat betreft het misverstand wordt de procedure eindelijk in gang gezet. Een paar formulieren invullen, de gebruikelijke handtekeningen enz enz en klaar. Zo, ingeschreven en officieel inwoner van de gemeente Molazzana.
Had je gedacht. Het officiële gedeelte wordt keurig overgedragen aan de Polizia Municipale. De werkzaamheden zijn hier wat dat betreft goed onderverdeeld dus wordt er nog wat extra gewicht aan het geheel toegevoegd. Iedereen zo zijn expertise zal ik maar zeggen. Om te kijken of je ook daadwerkelijk op het adres woont waar je bent ingeschreven wordt dus “de lange arm van de wet” ingezet. Op tijden die ze je niet van te voren vertellen kunnen die snuiters zo maar op je stoep staan. Het enige dat je te horen krijgt bij de gemeente is dat de deadline afloopt na 45 dagen. Treffen ze je binnen die tijd 3 keer op rij niet thuis begint de hele procedure van voren of aan.
Ach, één geluk, mocht het zover komen; we zijn Engelssprekende Nederlanders en dat zullen de medewerkers van het stadhuis niet snel vergeten.